İşte Böyle Oldu
"Yazı masasının çekmecesinden tabancayı aldım ve ateş ettim. Alnının ortasına ateş ettim." İşte Böyle Oldu, böyle bir cümleyle başlayan kitap. Peki bir insanı bu duruma sürükleyen nasıl bir süreç olabilir? Ya da bunun son sınırı "yeter artık" dediği yer neresidir? Tüm bu sorular dışında yazar sevgi, aşk ve evliliğe karşı da insanlara bir ayna tutuyor. Natalia Ginzburg kitabında arka kapak da ifade edildiği gibi, toplumun kayıtsızca azap çekmeye terk ettiği bir kadının çekmecedeki tabancaya uzanışının hikayesini, öfkesini hiç gizlemeden ya da tatlandırmadan oldukça yalın bir şekilde ifade ediyor: 
İşte Böyle Oldu .
Kitap giriş cümlesiyle ve anlatım şekli itibariyle 
Gabriel Garcia Marquez 'in 
Kırmızı Pazartesi kitabına oldukça benziyor. Fakat üslup ve içerik olarak birbirlerinden çok farklılar. Yazar kitabı yazdığı zaman kendisini oldukça mutsuz ve güçsüz hissettiğini ifade etmiş. Ve bu romanını da mutsuzluğunu biraz da olsa hafifletmek için yazdığını söylemiş. Açıkçası kendisi her ne kadar yanıldığını, yazıda avuntu aramamak gerektiğini söylese de, bir noktada mutsuzluğunun ve güçsüzlüğünün vermiş olduğu bir öfkeyi yansıttığını düşünüyorum. Aslında karakterimiz ateş ederken yazar da öfkesine ateş ediyor.
Romanda gerçek bir karmaşa hakim. Bir duygu karmaşası. Ve belki de birçok okur kendisinden çok uzak karakterleri okuyor ve belki de hiç empati dahi kuramıyoruz. Peki nasıl bu kadar sevdim, sevebildik? Aslında etrafımızda olmasa bile mutlaka bir yerlerde bu duygu karmaşalarına sahip ya da benzer şeyler yaşayan birileri var. Hayatın ve duyguların içinden bir kitap. Çok severek okudum ve bu kadar seveceğimi asla tahmin etmemiştim. Sade bir anlatıma sahip, akıcı bir kitap. Ve sonunu bilerek okusanızda, merak duygum kitap bitene kadar devam etti. Çok çok güzeldi. Bu senenin favorileri arasında yer aldı. En kısa zamanda yazarın diğer kitabı 
Bütün Dünlerimiz romanını da okuyacağım.
·
254 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.