Giderken, kızdığımız her şey nasıl da anlamını yitiriyor.
Geriye sadece hüznü kalıyor mazinin.Avuçlarımızda tuttuğumuz acının tozuyla el sallıyoruz birbirimize.
Havaya karışan seslerimiz, sevinçlerimiz ve kederlerimizle yıkanıyor yolculuğumuz.
Herkes bir hoşçakal kadar yalnız, herkes bir veda kadar kimsesiz duruyor kapısında zamanın.