Kendimi öldürme girişimim yüzünden şu sıra üzüntüden aklı başından gitmiş olan annem, zamanla şoku atlatacak, hayatıma ne zaman bir yön vereceğimi, neden herkese benzemediğimi sormaya başlayacak yeniden, yaşamın aslında hiç de karmaşık olmadığını söyleyecek: “Bana baksana, yıllardır babanla evliyim, seni elimden gelebilecek en iyi şartlarda büyüttüm, hep sana iyi örnek olmaya çalıştım.”
Günün birinde onun hiç durmadan aynı sözleri tekrarlamasından bakıp usanacağım, sırf onu hoşnut etmek için biriyle evlenip bu adamı sevmeye zorlayacağım kendimi. İkimiz birlikte bir geleceğimiz olduğu hayalini kurmayı başaracağız: kırda bir ev, çocuklar, çocuklarımızın geleceği. İlk yıl sık sık sevişeceğiz, ikinci yıl daha az, üçüncü yıldan sonra insanın aklına herhalde ancak on beşte bir gelir seks, aklına geleni ise ayda bir gerçekleştirir. Daha da beteri hemen hemen hiç konuşmayacağız. Durumu kabullenmeye çalışacağım; neyim eksik ki, bu adam artık benimle ilgilenmiyor, yüzüme bile bakmıyor, hep arkadaşlarından söz ediyor, sanki gerçek dünyası onlarmış gibisinden kendi kendimi sorgulayacağım. Evliliğimiz iyice kötülediğinde gebe kalacağım. Çocuğumuz olacak, bir süre birbirimize yakınlaşacağız, sonra her şey gene eskisi gibi olacak. Dün ya da günlerce önce miydi bilmiyorum artık, o hemşirenin anlattığı teyze gibi kilo almaya başlayacağım. Perhizlere gireceğim, her gün her hafta sistematik yenilgilere uğrayacağım, her türlü denetim çabama ısrarla karşı koyarak artan kilolar karşısında. O aşamada, depresyonu engelleyen sihirli haplar kullanmaya başlayacağım, derken bir iki çocuk daha yapacağım, çok kısa süren aşk gecelerini meyvesi olarak. Çocuklarımın yaşam nedeni olduğunu söyleyeceğim herkese, oysa aslında benim yaşamım onların yaşam nedenidir.
Herkes bizi mutlu bir çift olarak görecek, yüzeyde görünen mutluluğun altındaki yalnızlıklardan, öfkeden, tevekkülden kimsenin haberi olmayacak.
Derken günün birinde, kocam ilk sevgilisini bulacak, belki ben o hemşirenin teyzesi gibi ortalığı ayağa kaldıracağım ya da kendimi öldürmeyi düşüneceğim bir kez daha. Ama o zamana dek yaşlanmış, korkaklaşmış olacağım. Bana gereksinme duyan iki üç çocuğum olmuş olacak; her şeyi terk etmeden önce onları büyütüp dünyada bir yer edinmelerine yardımcı olmak zorunluluğunu duyacağım. Kendimi öldüreceğime rezalet çıkaracağım, çocukları alıp gitme tehdidini savuracağım. Her erkek gibi kocam da sinecek, beni sevdiğini, bir daha böyle bir şey olmayacağını yeminle söyleyecek. Onu gerçekten terk edecek olsam anne babamın evinden başa gidecek yerim olmadığını, ömür boyu orada takılıp annemin dırdırını -mutluluk fırsatını elimden kaçırdığımı, her erkeğin böyle kaçamaklar yaptığını, aslında çok iyi bir adam olduğunu, kendini bilen kadının yerinin kocasının yanında olduğunu, çocukların bu ayrılıktan dolayı bunalımlar yaşayacağını- dinlemek zorunda kalacağımı aklına bile getirmeyecek.
Birkaç yıl sonra başka bir kadın girecek hayatına. Ya birlikte göreceğim onları ya da biri haber verecek, öğreneceğim kısacası. Ama bu kez öğrendiğimi açıklamayacağım, görmezden geleceğim. Tüm enerjimi ilk sevgiliyle boğuşma için harcamıştım, artık hiç enerjim kalmamış. Zaten hayalleri unutup yaşamı olduğu gibi kabullenmek daha iyi daha kolay. Annem haklıymış.
O hep anlayışlı bir koca olacak; ben hep kütüphanede çalışmayı, öğlenleri tiyatronun karşısındaki parkta sandviçlerimi yemeği, başlayıp başlayıp doğru dürüst bitiremediğim kitapları okumayı, on, yirmi, elli yıl öncekinden farklı olmayan televizyon programlarını izlemeyi sürdüreceğim. Tek fark, sandviçleri yerken şişmanlıyorum diye suçluluk duyacağım, evde beni bekleyen kocam ve çocuklarım olduğu için akşamları barlara gidemeyeceğim. Bundan sonra geriye kalan tek şey çocukların büyümesini beklemek ve gün boyu intihar düşünmek, ama bunu gerçekleştirecek cesareti bulamamak olacak.
Günlerden bir gün, hayatın zaten bunlardan başka bir şey olmadığını, tasalanmanın gereksiz olduğunu, hiçbir şeyin değişmeyeceğini anlayacağım. Ve kabulleneceğim…
·
169 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.