İÇİMDE SEN OLANDAN BİR MANZARA
Bilmiyorum ki seni neden istiyorum?
Hep içime seni görmek hissi,
Seni sebepsizce sevme hissi,
Ve birçok şey.
Deli başıma kafamda kurguladığım muhabbetimiz de bile,
Seni kırmamaya çalışıyorum.
Bilmiyorum ki ben bu hissiyatla ne ederim?
Tek başıma kalsa bir ölüm kalım meselesidir.
Şu şehrin sakinliğinde bile sen olmazsan,
Hep kaybolmuşum gibidir.
Yaş gelmiş yolun yarısına ama,
Bilmiyorum seni neden bu kadar istiyorum?
Ümitsizliğe kapılsam,
Bir dertli iç çeksem kendimi azarlıyorum.
Bilmiyorum ben bu yaşa gelmişim,
Çocukça kendime laf geçiremiyorum.
Sen olunca bildiğim çok şey var da aslında,
Şimdi sensizlikten unutmuşum gibi.
Aşkın, sevginin kör cahiliyim aslında,
Durduk yere sevdalıları kıskanıyorum bu sırada.
Yazdığım şiir bile sana olsa,
Kelimeler dökülünce de kıskanıyorum.
Şiiri yazan benim ama sensizlikten bozarıyorum,
Bir gamsızlık aldı ki başımı kendime sinirleniyorum.
Benden ne olursa olur bilmem,
Kafamda basmıyor hâliyle.
Sanki her bilinen şey sende,
Ben kendimle kalınca karışmışım.
Seni düşlerimde seviyorum ama,
Ama sebebini sorsan ki duyguları sıkıştıramıyorum.
Seni düşleyince her şey güzelleşir,
Düşlemeyince günahım boynuma.
Sen sanki benim aradığım bir özgürlük,
Sanki aşktan da daha koyu bir şey.
Seni bir hiç kadar şehrin kalabalıklığından öte,
Göremeyince sersefil oluyorum.
Elimden bir şey gelsin diye dualarım,
Karanlığa kalınca umutsuzluğa karışır.
Seni kendi âlemimde öyle sevince,
Dengem karışır ama çok şaşar.
Belki yanlış dualar mı ederim bilip bilmeden,
Belki düşünürken bile mi incitirim seni bilmeden.
Ah ah içimde neler kaldı böyle,
Hiç bir şey yetmiyor sanki kendimce.
Seni her gün kaçırıyormuşum gibi kendi hâlimde,
Tutulup kalıyorum her gece.
Kusura bakma sana hep uzak kaldıkça,
Gündüzü de bilmiyorum doğru düzgün.
AYKUT BARIŞ ÇELİK
·
37 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.