Kitabın başında bir megaloman olduğunu düşündüğüm F. Nietzsche'nin, kitabın ortalarına doğru bunalım yaşayan ve kendi değişmez doğruları ile yalnızlaşmış biri olduğunu düşünmüştüm. Kitabın akışındaki genel bunalımlı ve kasvetli ruh haline rağmen bende bir takım olumlu duygularımlar ve hayata daha fazla tutunma adına bir istek belirdi. Belki de Nietzsche'yi kendim de ikna etmeye çalıştım. İnsan gerçekten tuhaf bir varlık. Kim bilir, belki de Nietzsche'nin yaşamış olduğu varoluşsal sorunları şuan büyük bir kayıpla sınanan ruhuma tesir etmemişti. Nietzsche hiç hayatında böyle bir deprem görmüş müdür ki, falan diye atıp tutuyordum. Kitabın sonu ise bir insanı anlamak, onun yerine kendimi koymak ve kendimi anlamak, kendi iç sesimle hesaplaşmak adına çok şey kazandırdı. Kalabalıklar içinde hiç anlaşılmamış olmak, çok şiddetli bir yalnızlık yaşamak, kendini kapatmak ve kimse ile kendi hakkında konuşmamak. Hayatım boyunca hiç böyle biri olmadım. Ama nasıl bir his olduğunu anlamama yardımcı oldu. Yazar açısından ise kitap; kişilerin tamamen gerçek ama hikayenin kurgu olması açısından mükemmel bir çalışma. Ne kadar çok emek olduğunu her sayfasında hissettiren ve hiç sıkmayan bir anlatım. Tabi biraz felsefe ve psikolojiye ilginiz varsa. Yoksa biraz sıkılabilirsiniz. Ha bir de acaba Nietzsche Ataraks, Efexor ve bir parça Xanax kullansaydı şuan Nihilizmi hangi boyutlarda tartışıyor olurduk diye düşünmeden edemedim. Ayrıca psikanaliz kuramının başlangıç aşamaları ve Freud ile daha yakından tanışma imkanı veriyor olması açısından beğendim kitabı. Çok ama çok sevdim..
