Hazmedilmeyen, uğurlanmayan acıları dışarıya çağırıp kucaklamayı sever insan! Hazdır, geçmiş acılara duyulan özlemin adı aslında. Ancak kimi zaman alınan haz, parçalar benliğini, dağılırsın. Acını kollarınla sardığında gelmiştir zamanı özlem gidermenin. Ara sıra çıkarıp bakarsın yüzüne, okşar, ağlar ya da gülümsersin, geçmişin zaman yolculuğuna uçarsın. Sonra 'tamam'dersin, sarıp sarmalar, öper sandığına koyar, uyutursun. Asla barışılmaz dediğin o acılarında, öfke vardır sanırsın. Öfke, aslında kendinedir, kendini bağışlamama üzerinedir. Beklemeyi bilmeli. Er ya da geç kucaklamadığın her acı seni tırmalar. Ve her biri, diğerlerini tutup elinden çağırır arsızca o zaman.
Sayfa 111
·
46 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.