Karakterlerin cinsiyetlerini es geçerek sadece aşka ve tutkuya odaklanarak okudum kitabı. İlk anda başlayan ve durumlar, zamanlar, mekanlar değişse de bir şekilde varlığını sürdüren aşka ve tutkuya odaklanarak. Kitabın tamamına sinen aşk ve tutku öyle zarif, öyle ince bir üslupla anlatılmış ki hem yazarın hem de çevirmenin kalemine bayılıyor insan. Okurken karakterler arasındaki tutku, kelimelerden kalbinize akıyor. Temelinde bu tür bir duruma tamamen karşı olsam da bilemediğim bir duygu hakkında da ahkam kesmek istemem doğrusu. İnsan içinde yaşadığı gerçeklikten kaçamaz. Bu gerçekliğin doğru ya da yanlış olması durumu değiştirmez. Çünkü “En beklemediğimiz anda doğa kurnazca en zayıf noktalarımızı bulur.” Ve bu noktalardan üstümüze gelir. Bazen hayatın içinde yaşamamalıydım dediğimiz, hayatımınız temeline ters düşen şeyler yaşayabiliriz. Yaşadıklarımız ya da yaşamayı tercih ettiklerimiz yaşamımızın temeline uymayan ama yine de hayat gerçekliğimizin bir kısmını oluşturan şeylerdir. İnsan hayatı -kitapta da geçtiği gibi-birçok paralel hayattan oluşur. İnsan bu paralel hayatların bir birleşimidir. Bazı hayatlar diğerlerinden daha baskın bazıları diğerlerinden daha kısa ya da daha uzun sürse de yaşadığımız her paralel hayat bizi biz yapan bir dokunuştur. Bazen birbirine hiç uymayan, birbirinden tamamen farklı görünen hayatlar yaşarız. Geriye dönüp baktığımızda da bu birleşimlerin bizi “ben”in gerçek tanımına götürdüğünü görürüz. Kitapta kısa bir süre yaşanan bir paralel hayat karakterlerin -özellikle de Elio’nun- bütün bir hayatına sirayet ediyor. Karakterler uzun bir süre içinde tekrar tekrar karşılaştıklarında hep aynı duygularla yeniden var oluyorlar. Yalın, çarpıcı, etkileyici…

Adınla Çağır BeniAndré Aciman · Sel Yayınları · 20203,402 okunma

·

2 artı 1'leme

·

80 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.