Ötekiler bir başkaldırış romanı. Toplumsal normlara, kişiden kişiye değişen ama herkesin değişmez sandığı ahlak anlayışına ve kendini diğer herkese benzetmeye çalışıp öznelliğini kaybedenlere bir başkaldırış…Ötekiler’i iyice benimsemek için aynı evrende geçen Şizofren önce okunmalı bence, naçizane tavsiyem. Mukkadime kısmından sonra gelen travma kısmında üç kişinin yaşadığı çocukluk travmaları anlatılıyor. Hepsinin ortak noktası aile. Aile desteği ile çözülebilecek her şey tam tersi bir şekilde travmaya dönüyor yine aileler yüzünden. Herkesin kopuşu burada başlıyor işte. Memduh Bey, obsesif kompulsif bozukluktan (OKB) muzdarip. Annesi Janset Hanım’dan miras ona bu obsesyon durumu; özellikle ‘’ j ’’ harfi ve ilişkilerde hep oynadığı yan rol. Matmazel hayatın karanlık yüzünden başka bir şey görmemiş, anaç ama yavrularından uzak öyle böyle hayata tutunan kadın. Adem Bey, yok olunca sevdiği kız gözlerinin önünde çığlıklar içerisinde, kızın çığlıklarını hapsetmiş içine. Şehla gözlü Eftelya, bir deniz kızının boğuluşuydu denizde… Bir çöküş sonrası bir araya gelen bu üç insan ötekiler oluyor sürü için. Onlar da istemiyordu ki sürünün pisliğinde yaşam. Zaten Adem Bey biliyor sürünün pisliğini, onlara avaz avaz palavra anlatırken farkındaydı her şeyin ancak yine de devam etti. O son güne dek… Vücudu isyan başlattı yalanlara, dur dedi, durmazsan ben duracağım ve durdu. Yitirdi kendini Adem Bey. Zaten biz insanları ya doğa durdurur ya da vücut. Vücut hasta olur, doğa yıkar geçer ki yeniden ve doğru başlasın herkes. Ötekiler de öyle buluşmadı mı? Bir deprem, yıktı bilinen soyut ve somut her şeyi. Yıkıntılardan sağ kalanlara en güzel başlangıçtı her şeyin bir anda gidebildiğini görmek. Şu hayatta yaşarken fark edilmeliydi; var oluş ve amaç. İçerisinde bolca felsefi alıntılar var yine Ötekiler’de. Şizofren eserinden farkı psikolojik durum ağırlıklı. İçsel diyaloglar ile her karakterin özüne indiren, duygularını hissettiren anlam ile sürükleyici ve yazılan zaman ile doğru doğrultuda kaleme alındığı için ise inandırıcı. Daha detaylı açıklamak gerekirse okurken Adem Bey’in anti-feminist ve ataerkil olduğunu görüyoruz. Zaten günümüzde bile kadınlar çoğu şeyde baskılanırken 1950-2000 yılları arasında geçen eserde kim kadınları savunabilir ki? Toplum erkek bakış açısına sahip, insanlar kolay lokmamın peşinde ve bir şeyin neden olduğu/yapıldığı değil yapılmış olması dillerinde. Dikotomik kısımları ile insanların tezatlıklardan oluştuğunu da anlatıyor Emre Timur. Yani kişisel gelişim anlatan biri kendini geliştiremiyor ve psikolog intiharı düşlüyor. Tezatlıklar her yerde. Bunlar dışında en büyük örnek ise kalabalıklar içerisinde yaşayıp yapayalnız ölmek. Hemen bir alıntı iliştiriyorum. ‘’ Yalnızlık… Yani bütün dünya ile hep beraber, el ele, aynı salise ölüme gitsek, yine de yalnız ölüyoruz. Niçin? Çünkü yan yanayız, birlikte değil. Necip Fazıl’ın, ‘’Beşeri aklın zirvesi’’ dediği Pascal’ın meşhur sözü: ‘’Yapayalnız ölüyoruz! ’’ Geleyim son şahane kısıma. Genelde kapak resimleri salt estetiksel açıdan tasarlanıyor ama bu eserde öyle değil. İçin dışa yansıması olmuş. Bana göre bu dört kişi aynı insanın farklı statülerini ve psikolojik durumunu yansıtıyor. İlk olarak biraz arkada kalan ve elleri ile yerden destek alan Adem Bey’in zavallı çocukluğu. İkinci karakter, ayakta duran iki eli kendisine çapraz yapılmış olan ise Adem Bey’in zirvede olup güya kendi içini susturduğu dönem. Üçüncü karakter daha karanlık gözüken ve ellerini yüzüne kapatmış o ise öteki olduğu dönem; karanlığa düştüğünü sandığı ama kendini bulduğu dönem. Son olan dördüncü karakter ise iki elleri yerde ve dizlerinin üzerinde duran, el sağ kısımdaki karakter; artık sonun ve kabullenişin temsili… Ne derin anlam ama!.. Anlamları, anlatıları ve hissettirdikleri ile yine harika bir eser. Elimde iki eseri daha olan Emre Timur’u seve seve okuyorum. Umarım sizler de seversiniz.

ÖtekilerEmre Timur · Az Kitap · 2019298 okunma

··

77 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.