es-selam. mutlu çıkmazı sokağı ikibinyirmiüç senesinde elime son geçen ve ikibinyirmidört senesinin okuduğum ilk kitabı oldu. inceleme mahiyetinde olmayan yorumlarım burada dursun istediğim için buraya yazmayı da kendi adıma uygun gördüm. O yüzden devam. doğrusu celal ağabeyi mehmet sabri genç ile yaptığı ufak bir röportaj (diyebiliriz sanırım) sayesinde tanıdım, edebifikir’deki yazıları ve 1k’daki hesabı da peşi sıra geldi. kitabını yayınladığı zaman okumayı çok istemiştim ama internetten kitap almaktan haz etmediğim ve müdavimi olduğum kitapçılarda da kendisinin kitabını bulamayışım hasebiyle kitap bir türlü elime geçmedi. çok sevdiğim bir beyit var, der ki: “nasîbüke yusîbüke velev kâne beyne'l-cebeleyn, ve lâ yusibüke ğayru nasîbike velev kâne beyne’ş-şefeteyn”. senin nasibin iki dağ arasında da olsa sana ulaşır, senin nasibin olmayan şey ise iki dudağının arasında bile olsa sana ulaşmaz. nasibim olacak ya... kitap yayınlanmasından bir sene sonra, bizzat celal ağabeyin ufak bir not ile imzalayıp bana göndermesiyle aralık ayının sonunda elime geçti. sene sonunda elimdeki kitapları bitirir bitirmez de kitaba başladım. kitabın içerisinde birbirinden güzel yirmi beş kısa öykü var, her birinin içerisinde de ayrı mesajlar.. ama benim içlerinden en sevdiğim “tâbir edilecek güzel bir rüyân bile yok” ile “boşluk ve burukluk” oldu. bahusus “tâbir edilecek güzel bir rüyân bile yok”. Allah Rasulü’ne (sav) peygamberlik gelmeden evvel altı ay kadar bir süre sâlih rüyalar görmüş, henüz gerçekleşmemiş şeyler rüyâsında alenen kendisine bildirilmişti. hatta “müminin sâdık rüyası nübüvvetin kırk altıda biridir” buyurmuş, sâlih rüyanın nübüvvetten bir parça olduğunu da dile getirmişti. ayrıca Rasulûllah’ın (sav) sabah namazını cemaat ile eda ettikten sonra yüzünü ashab-ı kirama çevirip “bu gece içinizde rüya gören var mı?” diye sorması, müspet cevap veren olursa da bu rüyayı tabir etmesi yine O’nun (sav) sünnetidir. sahabe efendilerimiz (ra) tarafından pek çok rüya anlatılmış, Allah Rasûlü (sav) pek çoğunu tabir etmiştir ancak benim hatırıma abdullah ibni ömer’in (ra) rivâyet ettiği hadis-i şerif geliyor. abdullah ibni ömer(ra) diyor ki: “ashâb-ı kirâmdan biri bir rüya gördüğü zaman, bunu gelip Resûl-i Ekrem’e (sav) anlatırdı. Ben de buna imrenir ve içimden, keşke bir rüya görsem de Resûlullah’a (sav) arzetsem, derdim. o sıralar henüz çok gençtim. adet olduğu üzere ben de mescidde uyurdum. nihayet bir gün isteğime kavuştum. rüyamda iki melek beni yakaladılar ve tuttukları gibi cehenneme götürdüler. cehennem, kuyu duvarı gibi taşla örülmüştü. iki de direği vardı. orada kureyş kabilesinden tanıdıklarım bulunuyordu. gördüklerimden korktum ve “cehennemden Allah’a sığınırım” demeye başladım. bu sırada başka bir melek geldi ve bana “korkma!” dedi. bu rüyamı ablam hafsa’ya anlattım. o da Resûlullah’a (sav) anlattı. bunun üzerine Allah’ın Resûlü (sav), “abdullah ne iyi adam! keşke bir de gece namazı kılsa!” buyurdu. bu hadisin râvîlerinden sâlim (ra) şöyle demiştir: - bundan sonra abdullah ibni ömer (ra) geceden az bir kısım müstesnâ olmak üzere uyumaz oldu. - Habibullah (sav) yine buyurdu: “insanlar uykudadır, ölünce uyanırlar.” - söylenilecek çok şey var ama düşüncelerimi daha fazla buraya yığmak istemiyor ve İbnü’l Arabi Hazretlerinin bir sözüyle nihayete erdiriyorum: “dünya, geçilmesi gereken bir köprü, tabir edilmesi gereken bir rüyâdır.” dipnot: celal ağabey, Allah senden ve sevdiklerinden razı olsun. kalemine zeval gelmesin.