Sonuncu ölən ümidlərdir" Varis Yolçuyevin yaradıcılığından oxuduğum 6-cı kitabdır. Yazarın qələmini çox sevdiyim üçün defələrlə oxumuram sadəcə hər dəfə denk gelirik bu yazarla ve kitabları ilə və yenidən şans verirem amma mence bu son idi..
Kitabın adı məni özünə çəkdi.
2 hissəli bir kitabdır. Bir hissesi "Son Məktub" ardı isə bu kitab. Ümumilikdə götürdükdə beyənmədim gözlediyim kimi olmadı. Əsər, iki gənc insan olan İlqar və Nailənin nakam sevgisi və bunun doğrultusunda baş verən hadisələr nəticəsində Nailənin keçdiyi əzablı həyat yolunu və yaşadıqlarına baxmayaraq ümidini itirməməsi, özünə bildirməsə belə qəlbində hər zaman bir ümid qıvılcımının olmasını özündə əks etdirir. Kitabı oxuyarkən nailenin düzəlecəyinə heyatına,özünə şans vereceyini gözledim ama bele olmadı. Menə görə xarakter olaraqda nailə çox zəif idi.Kimdir günahkar düşündükdə isə ailesi ilk növbədə ve sonra yenə Naile özü.
Əsərdə bəyənmədiyim bir şey isə, Nailəni yaşadiğlarina görə onu çox güclü obraz adlandırır çoxu.Ancaq menim fikrimce Nailə iradəsi zəif bir qadın obraz idi.
Əsər boyunca Nailənin çəkdiklerin başa düşdüm anlamağa çalışdım amma heç bir zaman ona haqq qazandıra bilmədim. Nailənin başına gələnlərin hər biri onun etdiyi səhvlərin nəticəsi oldu. 1 ci hissəni daha cox bəyənmişdim neinki 2 ci hissə.
Kitab haqqında çox danışıb spoi vermek isdemirem. Sadəcə bunu demek isdeyirəmki günümüzdə "Nailə" kimi qızlarımız çoxdur. Doğru bildikleri yolda gedirlər ancaq sona çatanda ardlarına baxdıqda eslində heçdə doğru yolda olmadıqlarını gördükdə gec olur...
" Sonuncu ölən ümidlərdir...Bəlkə, ümidlər, heç ölmürlər, insan öldükdən sonra onun ruhunun içinə çökürlər? Sonra da ruhla birlikdə yasayırlar?...
Űmidləriniz heç zaman solmasın! Hər birinizə xoş mütaliələr!
