“F. Kafka’nın Dönüşüm eseri... Bu eserden önce de çeşitli kitaplar okuyup bitirmiştim. Fakat hiçbiri üzerimde böyle vurucu, afallatıcı bir etki yapmamıştı. Kitabın, o son boş sayfalarındaki yakıcı sessizliği dün gibi hatırlıyorum. Bir süre boşlukta süzülüyorsun ve ayaklarının yere değdiğini hissettiğinde canın yanıyor, her şeye rağmen yaşamaktan ötürü. Bu suçluluk hissi elbette birçok insanı yanıltabilir; özellikle de eseri okumamış ya da yanlış yorumlamış kişileri. Bu suçluluk hissi bize olması gerekenin ne olması gerektiğini sorgulatıyor. Bize doğamızı; kayıplar, kazara meydana gelen dönüşümler karşısındaki tutumumuzu sorgulatıyor. Bir şeyleri sorguladıkça kavramları parçalara ayırmayı ve onları daha iyi gözlemlemeyi öğreniyoruz. Kaba, acemi kasaplar gibi bıçaklarımızı köreltene kadar kaba kemiklere, taşlara vuruyoruz başlarda. Fakat pes etmeyip ilerledikçe bir cerrah titizliğinde değerli olan bölümü değersiz olandan daha ince kesiklerle ayırabiliyoruz. Okurken dinlemeyi öğreniyoruz; sayfalar arasında yaşayan, nefes alan, düşünüp sorgulayan karakterleri takip edip iç dünyalarındaki dönüşümleri izledikçe. Kulaklarımız büyümüyor ama daha iyi dinleyebiliyoruz diğerlerini, kendimizi. Kalbimizde sesini duyurmak için çırpınan o cılız iç sesi, diğer seslerden daha iyi ayırabiliyoruz. Duygusal ve kırılgan iç ses... Aklın ve mantığın süzgecinden geçirmediğimizde elimizde son derece kararsız bir madde, işlenmemiş ve onunla ne yapacağımız hakkında en ufak bir fikir sahibi olmadığımız bir öz yığını kalıyor geriye. İşte burada “Cerrah”ın seçiciliği devreye giriyor. Dinlemeye çalışalım; okurken, bahsi geçen karakterleri; konuşurken, karşımızdakini; düşünürken, kendimizi. Dinlemek, sevmenin en güzel hali değil mi?“

DönüşümFranz Kafka · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2022222,7bin okunma

·

20 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Dövüş ve Sanat