Kitap adından da anlaşılacağı üzere bir idam mahkumunun son anlarını anlatıyor. Kitap biraz kafa karıştırıcı aslında. Yani, kitabı okumadan önce bazı suçlar vardır ki kesinlikle idamı hakkediyor diye düşünürdüm. Ancak kitabı okuduğum süre zarfında her insan bir şansı hakkediyor diye düşündüm. Kitap bittikten sonra eski düşünceme geri döndüm tabi. Sonuç olarak bir takım suçlar için merhamete yer verilmemeli bence. Kitap modern edebiyatın ilk monolog kitabı da sayılıyor. İdam zamanına kadar karakterimiz binbir düşüncelerle iç içe ve sürekli kendisiyle iletişim halinde. Bu durum idam sehpasına kadar da sürüyor. Ancak şöyle bir şey fark ettim. Karakter kitap boyunca bir sürü şey düşündü ancak pişmanlığını hiç düşünmek istemedi. Hatta kendisi bir paragrafta pişman olmak istiyorum ama olamıyorum gibisinden bir cümle de kurmuştu. Söylemek istedim. Karakterin öldükten sonra ailesine ne olacağı ile ilgili düşünceleri duygulandırdı. En çok küçük kızına üzüldüm. Adam idam edilmeden önce aile bireylerinden yalnızca kızı ile görüştü ancak kızı onu tanımadı ona son bir kez olsun bile baba demedi. Haklı tabi. Yaşı küçük, aradan bir yıl kadar uzun bir süre geçmiş üstelik ailesi tarafından babasının ölü olduğunu biliyor. Kitap güzeldi. Victor Hugo baya güzel yazmış.

Bir İdam Mahkumunun Son Günü (cep boy)Victor Hugo · Karbon Kitaplar · 2019120,4bin okunma

·

62 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

fatma karataş