İnsan iyi olmaktan umudu keserse iyiymiş gibi yapabilir, herhalde diye düşünüyorum. Daha önceleri iyileşmeyi, sihirli bir elin, sürpriz bir başarının beni kaldıracağını beklerdim hep. Kırk iki yaş beni ürkütmüyor ama beni kaldırabileceğine de, başarıya da hiç inancım kalmadı. Kaldırılacak bir tarafım da yok aslında. Hani bazen kaldıraç olsam kendime el atmazdım gibi geliyor. Ama bir yandan da nefes alıp verişler bir türlü bitmiyor. Bu ıstırap bitmiyor. Her soluk alış veriş bir umutsuzluk da diyemem, hatta öyle ki umutsuzluk hayatın belki yüzde yirmisi, ama ne var ki gerisi de bana kalan değil, hiçbir şey değil, uzun, sıkıcı, utandırıcı bir rüya.
·
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.