Zaman durmuştu. Akrep ve yelkovan birbirini kovalamayı bırakmış; saatler, dakikalar, saniyeler... Hiçbiri ilerlemek istemiyorum gibiydi. Hayallerimin enkazında can çekişirken gün zifiri karanlığa bürünmüştü. Tüm duygular, bedenler, yalanlar, gerçekler... Günahkarlar ve masumlar... Hepsi karanlığın gölgesine sığınabilsin diye gece; güneşin doğmasına izin vermiyordu sanki.
Gece artık güneşin battıktan sonraki zaman dilimi değil; ihtiyacı olanların sığınağıydı. Suçluların sığınağı... Günahkarların sığınağı... Peki geriye kalanlar?
Onlar işlenen günahların kazazedeleriydi ve başlarına yıkılan dünyalarının enkazında ölüme mahkum edilmiş kimsesizlerdi.
Sayfa 37
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.