Ve ben şimdi çocukluğumun geçtiği o yerden sesleniyorum. İhanet, hiç bu kadar acı vermemişti.
Çocuktum.
Büyüdüğümde babamın ihaneti kucakladı hayatımı. İlk onunla öğrendim bir insanın bir insana nasıl ihanet edebileceğini. Bababm sayesinde, bir insanın sevdiğine ihanet edebileceği gerçeğiyle tanışmıştım çok küçük yaşımda.
Çocuktum.
İhanetin bir başka yüzünü tanıyarak hayatıma devam ettim.
Babam sayesinde ikinci kez ihanete uğramıştım çünkü. Anneme ihanet ederrek hayatına aldığı kadın için biricik kızına, bana da ihanet etmeyi seçmişti. Burcu'nun mutluluğu için annemin ölümünden sonra o evde geçirdiğim her gün biraz daha görmezden gelmişti beni. Kızı olduğumu, annemden kalan tek emanet olduğumu unutarak hayatına devam etmişti.
Ve büyüdüm.
İhanetin sureti değişse de yaşattığı acı hiç değişmedi. Yalnızca katlanarak devam ederken bu kez sinsi bir düşman gibi insanın en zayıf olacağı tarafından saldırdı bana. Aşktan...
...
Ölemedim.Ogün bir yabancı tarafından hayatım kurtarıldığında en çok onun bakmasını istemiştim bana. En çok onun gülmesini... Ve de en çok onun susmasını.
Sayfa 351
·
16 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.