Merhaba sevgili 1K ailesi, Okuduğum en "özel" kitaplardan biri olan Tahir Sami Bey'in Özel Hayatı'na dair duygularımı ve fikirlerimi paylaşmaktan mutluluk duyuyorum :) Eğer sayfalarını araladığınız kitap bir Mustafa Kutlu eseri ise her nasılsa yüreğinizi yumuşatan bir hikaye ile karşılaşacağınızı bir şekilde hissediyorsunuz. Hilmi Yavuz'un 'hüzün ki en çok yakışandır bize/belki de en çok anladığımız' dizelerinin öykümüzdeki tezahürüdür biraz da Mustafa Kutlu. Ama benim için bilhassa sığındığım limandır, özlediğim yuvamdır... Muhakkak olan bir şey varsa o da oldukça sade bir dil ile karşılaşacağınızdır :) Su gibi akıp giden bir dil. Yazar zaman zaman doğrudan okura yönelip onunla sohbet edercesine bir hal ile yazarken zaman zaman da esas karakterin tezhip niteliğindeki yazılarına yer vermiş. Bu detaylar da öyküye renk katmış ve öyküyü zenginleştirmiş. Yalnız kitabı diğer Kutlu hikayelerinden ayıran bir detay var ki o da yazarın öyküye bizzat dahil olması. Mustafa Kutlu, İstanbul sokaklarında gezinirken Osmanlı'dan kalma bir binaya yerleşmiş olan resmi bir daire dikkatini çekiyor. Merakının esiri olup bu binayı keşfe çıkınca esas hikayemiz de başlamış oluyor; Kutlu artık Tahir Sami Bey ile tanışmıştır... Tahir Sami Bey özel hayatını imtina ile anlatırken ben de size ondan bahsederken imtina ediyorum. Kutlu, Sami Bey'in hayatını kaleme almayı niyetlendiğini söylediğinde Sami Bey: "Aziz kardeşim hikaye dediğin biraz çekici olmalı. İçinde fırtınalı aşklar, macera, ihtiras falan olmalı. Oysa benim hayatımda bunların hiçbiri yok, keçiboynuzu gibi bir şey." :) Ah! Oysa ki neler sığardı bir ömre... Sami Bey önce baba mesleği ciltçiliği öğrendi ama arşiv memuru oldu sonra KÖYÜM'ü çıkardı, bir de köy kütüphanesi kur... Ya da Sami Bey sevindi, hayal kurdu, umutlandı, inandı, sabretti, iman etti, hüzünlendi, kederlendi, kahırlandı, tutkun oldu, -kitap tutkunu- aşık oldu, kahroldu, yoruldu... En sonunda da bir cevap bekledi. Bir cevap... Sami Bey'in sahip olduğu tek şey kitapları gibi görünse de aslında umuttu. İnsanı yaşatan umuttu... Tahir Sami Bey incir ağacının altında oturup sohbet ederken, Neyzenler Kahvesinde öte dünya düşlerine dalarken, her gün Kapalıçarşı'ya, antika dükkanın karşısına giderken ve karlı bir gecede "umut" ile uyurken ben sade, umut ettim... Sahi, Sami Bey'in bir ömür verip biriktirdiği kitaplar ne oldu dersiniz? Ne oldu? Sevgilerimle... F. B.

Tahir Sami Bey'in Özel HayatıMustafa Kutlu · Dergah Yayınları · 20122,363 okunma

·

122 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

F.B.