Bu diyeceklerim bir şikâyet değil aslında:
Acaba biz nerede ne hata yapıyoruz?
Biz kimiz ve amacımız ne?
Bunları oturup uzun uzun düşünmemiz lazım. Neden mi bunları diyorum?
Bugün bir tiyatro gösterimine gittik,
Mecalis-i Seba (Yedi Meclis) 'sından "Rahip Barsisa" hikâyesi anlatılıyor ve hikâyenin ana konusu ise "Şeytan'ın insanları yoldan çıkarmak için denediği türlü yollar."
Ben herkesin tefekkür ederek çıkacağını düşünürken hayal kırıklığına uğradım. İnsanların bir kısmının gülerek, eğlenerek çıktığına şâhitlik ettim ve şu benzeri cümleler işittim:
"Şeytan da çok iyi gülüyordu..."