olmuyor, delirmeye her gün bir adım daha yaklaşıyorum ama olmuyor. herkes ondan uzaklaşmam gerektiğini söylüyor, o bile ondan daha iyi birilerinin karşıma çıkabileceğini söylüyor (içten içe kendimce yalan olduğunu biliyorum, hayatım boyunca bir tane doğru insan beni kabul etmedi). içimdeki iğrenç histen kurtulamıyorum, bir köşede sıkıştım ve çıkamıyorum. neden böyle oluyor onu da anlamıyorum, hiçbir şeye anlam yükleyemiyorum artık. kusma yoluna gidene kadar düşünüyorum ama kahrolsun ki asla bir sonuca varamıyorum. bu döngüyü nasıl aşacağım bilmiyorum. insanlar iyi olmam için çabalıyor, ben zorla o yoldan uzaklaşıyorum, olmuyor çünkü. belki de kimse yanlış değildi, herkes doğruydu. fakat ben başlı başına yanlıştım. hayatımın sonuna kadar da yanlış kişi olmaya devam edeceğim ve asla bir şey yapamayacağım. sadece her geçen gün acımın kıvılcımları artacak, ta ki ben yanarak yok olana kadar. beni sevmeyecek, bunu da biliyorum. dış görünüşümü değiştirsem de(mesela perma yaptırmayı düşünmem), illegal işlere bulaşsam da ben onun sınırlarında bir arkadaş olarak kalacağım. neden bunların başıma geldiğini bilmiyorum, tek bildiğim şey bombok bir boşlukta yaşamam ve kurtulamamam.
·
1 artı 1'leme
·29 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.