Çakırcalı Mehmet Efe, büyük efe, beni Yaşar Kemal ile tanıştıran efe. Sana o kadar hayran oldum ve o kadar üzüldüm ki senin için. Bu dünyadan senin gibi bir yiğit geçtiği için mutluyum ama aynı zamanda bu dünyanın seni zorunda bıraktığı şeyler içinde üzgünüm. Kitabı okurken kafanızda sürekli başlıktaki meşhur türkü dönüyor. Efeyle birlikte dağlarda dolaşıyorsunuz, atlanıp o dağ senin bu köy benim uçuyorsunuz. Dağların gördüğü en yiğit eşkşyayla beraber yol tutuyorsunuz. Uslan be Efe'm biraz soluklanalım diyorsunuz. Efe'nin peşinde yoruluyorsunuz. Haksızın hakkından geliyorsunuz. Mehmed gözünüzün önünde büyüyor efe oluyor, Çakırcalı efe oluyor ama bütün bunları kendi keyfiyle ve isteyerek yapmıyor. İçindeki aile isteği onu defalarca yüze indirse de Efe Efedir, halk onu rahat bırakmaz. Efeysen derler. Efeysen efeliğini yapacaksın. Onlarca köy binlerce köylü onu öyle sahiplenirlerki gördükleri türlü işkencelere rağmen efenin yerini müfrezelere söylemezler. Efe yüze iniyor seviniyorsunuz. Efe aile kuruyor seviniyorsunuz. Derken yine dağlar. Efenin peşinde dağlara çıkıyorsunuz. Yiğit, delikanlı, cesur, zeki efe. Dağların mert eşkşyası. Ona yılmak yakışmaz, ona kaçmak yakışmaz, ona arkadaşını geride koymak yakışmaz. Sayfalarda ilerledikçe onunla birlikte kol kola dolaştıkça bu işin böyle sürmeyeceğini de anlıyorsunuz. Nereye kadar böyle gidecek durmak lazım diyorsunuz. Ama izin vermiyorlar bunu da biliyorsunuz. Merakla ve endişeyle Efe'nin sonunu izliyorsunuz. O büyük, o cesur ve yiğit Efe'nin sonunun hak ettiği gibi olmasını çok isterdim. Ama içimden öyle geçiyor ki Efe bu şekilde can vermedi. O bir efsane oldu. Ama tekrar ve tekrar gördük ki eşkıya dünyaya hükümdar olmuyor.

Çakırcalı EfeYaşar Kemal · Yapı Kredi Yayınları · 20125,2bin okunma

·

55 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

A.G