Oturduğum yerden o kadar zaman geçiyordu ki, kalkmayı unutacak kadar çok. Düşüncelere kapılır giderdim, bir bozkırın ortasında bulurdum kendimi, evleri birbirine benzeyen, birbirine benzeyen insanlar. Binmeye alıştırılmış yılkı atları koşuyor önümden. Bozkırın serinleten havası, geven çiçekleri kokusunu esiyor. Uzanmışım sırtüstü yere, karınca katarları geçiyor göğsümden. Gri bir tozda kirleniyor ellerim, kirli ellerimle insanların kirini silmek istiyorum. Ve dünyayı yemek. Yüreğim bir Newroz ateşinden çıkmış gibi. Yalnızlığından kurtulmuş bakır bir leğende yıkıyorum yaşamımı ve bir örsün üzerinde dövüyorum dünyanın kirli elbiselerini. Mişli zamanda kalmış kişiliksiz bir günün arifesindeyim, bir hüzmeye doğru koşan yılkı atımın terkisindedir yaşamım. Anlamaya çalışıyorum düşünceyi ve yerini başka bir düşünce alıyor, uzun geliyor düşünce ve bir düşe yazıyorum varılmayacak erimleri. Kendimi anlamıyorum, bozkırın ortasında kendimden çok uzaktayım, kendine çok yakınım. Uzunca bir nefes çekiyorum, arada bir yanıp sönen boğuk bir ışık gibi gözlerim, nefes verişimde göğsümden bir şey kopuyor. Yasını tutuyorum kendi içimin çadırında duyulmayan sözlerin.
·
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.