Araştırmacı gazeteci Johann Hari, ilk depresyon ilacını aldığında on sekiz yaşındaymış. İlk seferinde doktoru ona bu ilacı neden alması gerektiğine dair bir hikaye vermiş. Hikaye şuymuş: Bazı insanların beyinlerinde serotonin hormonunun doğuştan düşük düzeydedir ve yeni depresyon ilaçları sayesinde bu hormonu normal düzeyde salgılayan insanların seviyesine çıkılabilir. Aradan 13 yıl geçip hala artan dozda depresyon ilacı kullanmaya devam eden Hari, ilacın etkisiyle kilo almasına, başka fiziksel sorunları olmasına rağmen depresyonunun azalmadığını çoğu zaman sadece günü kurtardığını, bazı şeylerin yolunda gitmediğini fark eder. Ve sonuçlarını bu kitapta anlattığı yıllar süren araştırmalarına başlar. Depresyonun pek çok nedeni olduğunu, kişinin bunlarla yüzleşmediği, terapi almadığı, kişisel ve toplumsal olan bu nedenlere bakılmadığı sürece bu ilaçların iyileştirme ihtimallerinin düşük olduğu sonucuna varır. En önemli gerekçelerinden biri de şirketlerin ( ilaç) kendi deneylerini kendilerinin yapması, üst bir denetimin olmamasıdir. Etkileri tamamiyle yadsınamaz değildir ona göre ancak anlatıldığı gibi de değildir. Duygu kaynaklı bir sorunun, sadece bilimle ( kimyasalla) çözülmeye çalışılması da bir diğer eleştiri konusu olmuş. Hari'nin en çok üstünde durduğu ise, kaygı ve depresyonun sebebinin beyinde meydana gelen bir aksaklıktan ziyade yoksulluk, çalışma hayatı zorlukları, toplumsal cinsiyet, yaş rollerinden beklentiler, medya tarafindan da körüklenen yetersizlik duygusu, her dönemde başa gelebilecek travmatik yaşantılar olduğu, daha çok bunların verdiği zararları giderecek ve bireyleri- toplumu güçlendirecek eylemlerin çoğaltılması gerekliliği. Buradaki önermesi de insanın unuttuğu bağları yeniden kurmasının işe yarayacağı. Bunlar sosyal bağlar, terapötik bağlar, doğayla, sanatla, bir anlamda inançla kurulan bağlar. Yani ruh sağlığı çalışanlarının alet çantasında her zaman olan araçlar. Özetle, yaptığı araştirmaların sonucu olarak; kişinin varsa temel ihtiyaçlarının sosyal devlet tarafından çözüldükten sonra, yukarıdaki araçları da kullanarak kendini tanıması, güçlendirmesi, sağlıklı bağlar kurması sonucu depresyon-kaygı problemlerinin büyük ölçüde azalacağını iddia ediyor. Ona büyük ölçüde katılıyorum.

Kaybolan BağlarJohann Hari · Metis Yayınları · 2019632 okunma

·

24 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Meral Nalbantoğlu