İpini koparan uçurtmalar şahidimdir... Bütün delirmelerin sorumluluğunu ben alıyorum. Deliriyorum. Gece ve soguk. Sokağı infaz edilmiş bir lambanın altına oturdum, elerimin içinde gökyüzü arıyorum. Sonra... Sonra yeniden sayıyorum parmaklarımı ve saklıyorum çalmasınlar diye. İnsan aklını zorlayan küfürler plânlıyorum. Meydan okuyorum tüm ön yargılarına ülkenin ve tanımıyorum hava durumu tahminlerini, istatistik yasalarını. Çünkü gecenin başladığı kıyıda umut yerini yalnızlığa bırakır. Buluşacağımız durakta bizi iç savaşımız bekliyor. Biliyorum bir şeyler olacak. Kötü şeyler. Güller kanayacak kentin en işlek caddesinde. Cinnet geçirecek kalbimdeki keder ve cinayet mahali iç sesimin sustuğu yerdir. Biliyorum... Biliyorum da elde değil inanmak. İnanmıyorum. Hangi ön yargıya yenik düşer umut, içimde kalan son savaşçı çocuk yenilmeden!
·
38 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.