"— Ne var, ne oldu? — Ne olacak, hayat hiç yakamı bırakmıyor. — İyi ya, daha ne istersin? — İyi mi? Evet hep yüzümü okşasa iyi. Nasıl yaramaz çocuklar okulda kendi halinde bir insanı rahat bırakmazsa, nasıl onu habersizden çimdikler, yüzüne gözüne kum atarlarsa hayat da beni öyle üzüyor... Bittim artık... " Nasıl bir kitaptın senn... Nasıll bittinn... Kalınlığını bahane ederek uzun zamandır erteliyordum bu kitabı okumayı.. yani oblomovluk yapıyordum.. düşündüğümün aksine hiç sıkmadı, gayet akıcıydı . bu kitapta kendimden o kadar çok şey buldum ki.. O kadar satırın,hatta sayfaların altını çizdim ki... Aaa tamda ben dedim,vayy be dedim, okurken aklıma sürekli ertelediğim o kadar çok şey geldi ki.. meğerse ben de az biraz oblomovmuşum ve eminim bir çoğumuz da bunu hissetmiştir okurken... "Tanrıya şükür, hayatımda hiçbir zaman çoraplarımı kendim giymedim. Ne diye kendimi derde sokacakmışım... " Diyen bir karekter düşünün... Doğduğu andan beri hiç zorluk görmemiş, gerçek hayattan uzak, masallarla el bebek, gül bebek büyütülmüş, çoraplarını bile kendi giymemiş birini... Önsöz deki deyişle; Oblomov "Oblomovka'da köylülerin hazırlayacağı ekmeği yemek için büyütülmüş Oblomov, ekmeğini kendi kazanan insanlar arasında ne yapacağını şaşırır; böyle bir hayat için ta küçükten hazırlanmamış olan iradesi yavaş yavaş söner, hayatla arası her gün biraz daha açılarak, sonunda toplumdışı bir insan, kendini taşıyamayan bir yük olur..." "Peri masalları onun kafasında gerçekle öyle karışmıştı ki, bazen farkına varmadan niçin masalın hayat, hayatın da masal olmadığına üzülürdü... " Bir de ona tamamen zıt karekter ve çok iyi dost olan,daha küçüklükten, hayatın gerçeklerine, zorluklarına göre yetiştirilmiş Şholts... Biri hayattan bezmiş, içindeki yaşama isteği sönmüş.. diğeri ise hayatla barışık,dolu dolu umutla, hırsla yaşayan... Burda yazar, yetiştirilme tarzının ve ortamın önemini, birbirine zıt karekterde olan iki kişinin dostluğunu,müthiş bir şekilde,nakış nakış işlemiş adeta... Ve bu iki zıt karekter arasındaki diyaloglar müthişti.. bol bol alıntıladım... Oblomov ve uşağı Zahar arasındaki diyaloglar çok hoşuma gitti,okurken güldürdü... Bi an umutlandım Oblomov için.. dedim tamam hayata dönüyor, bezginliği, uyuşukluğu atıyor üstünden,yeni bir sayfa açıyor kendine...ama açtığı gibi yırttı o sayfayı, gömdü yine karanlığa kendini... Önsöz deki deyişle "Kendi hayatının yolunu ağır bir kaya parçasıyla tıkanmış, daracık zavallı bir patika gibi görüyordu..." Ahh Oblomov...))) Yer yer yazarın, ahlakın önemine,dindarliğa , dikkat çekmesi, sıkmayan, yormayan anlatımı,karekter tasvirleri,felsefe dolu diyalogları, her şeyiyle harika bir kitaptı...

Oblomovİvan Gonçarov · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202139,2bin okunma

·

1 artı 1'leme

·

47 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Tuba