"Yaşamın ucuna yolculuk" ederken bir yanda da kendi ölümüne yoldaş olmak. Çünkü hayata, ancak ölülerle katlanabilen insanlar kendi ölümünü bu kadar sevebilirdi.
Hep ölülerle yaşadığın için yaşamı da görmezden geldin bir zaman sonra.
Seni ölüm kadar korkutan, seni yaşam kadar usandıran hiç bir şey olmadı o kısacık ömründe.
Çok büyük bir yaşam hevesiyle "beni öldürün" diye yalvardığın gün o hastane odasında, çoktan ölmüştün aslında.
Sen, kendi ölümünü nefes alarak yaşayan bir insandın ölene kadar.
Öldüğün gün "yaşama uğraşın" bitti sadece...