Bir duruşu olmalı insanın,
bir bakışı, bir anlayışı,
bir aşkı, bir davası olmalı.
Gökyüzüne bakmayanların
kalbi daha çok kirlenir.
Ve insan en çok göğe vurgun.
Sonra zifiriliğe, şiire
ve hep Allah’a….
Uçmayı öğrenmeden, göçmeye mecbur
kalmış bir kuş gibi kalbimiz.
Ah şu yalnızlık kemik gibi
ne yana dönsem batar.
Çünkü kırıldım, avuç uçlarıma kadar…
Şu küçücük kalpte nice hakkın yüklü…
Beni kabullen, kendini
yanına al, gidelim…
Çıktığım her yerin kapısını
sert kapatmamla tanınırken,
senin kapın çarpmasın diye
arasına elimi koydum…
Şimdi yoksun üstelik uzaktasın….
Ellerin yapayalnız biliyorum.
Gözlerin dalıyor yine.
Hep benim için olmalı….
Yine de biri çıksa, nasılsın dese
alışkanlıkla iyiyim diyeceğim.
Neyse…
Bitti o şiir!
Başka mısra gerekmez.
Cahit Zarifoğlu
·
125 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.