Kitaplar
12 ÖĞE DAHA GÖSTER
Cahit Zarifoğlu
Cahit Zarifoğlu
Yazar
Çevirmen
BEĞEN
TAKİP ET
8.7
8bin Kişi
35,8bin
Okunma
10,5bin
Beğeni
166bin
Gösterim
Tam adı
Abdurrahman Cahit Zarifoğlu
Unvan
Türk Şair, Yazar
Doğum
Ankara, 1 Temmuz 1940
Ölüm
İstanbul, 7 Haziran 1987
Yaşamı
Abdurrahman Cahit Zarifoğlu (d. 01 Temmuz 1940, Ankara - ö. 07 Haziran 1987, İstanbul), Türk şair, yazar.
Aslen Kahramanmaraşlı'dır. 1940 yılında Türkiye'nin başkenti Ankara'da doğmuş olan şairin çocukluğu Kahramanmaraş'ta geçmiştir. Edebiyata, Kahramanmaraş Lisesi'nde iken şiir ve kompozisyon yazarak başlamış, lise sonrasında İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Alman Dili ve Edebiyatı bölümünde okumuş ve buradan mezun olmuştur. Öğrenciliği sırasında çalışmak zorunda kalınca, sayfa sekreteri olarak çalışmış yine bu dönemde Diriliş Dergisinde çeşitli şiirleri yayımlanmıştır. 1976'dan sonra, kurucularından olduğu, Mavera Dergisinde şiirleri, birkaç hikâyesi, senaryo çalışmaları, günlükleri ve "Okuyucularla" ismini verdiği sohbetleri yayımlanmıştır.
Değişik zamanlarda ilkokul öğretmen vekilliği ve Almanca öğretmenliği yapmasının yanı sıra, Mavera Dergisi'ni çıkartmaya başladığı süreçte TRT Genel Müdürlüğü'nde mütercim sekreter olarak da görev almıştır. 1987 yılında vefat etmiştir. Mezarı Beylerbeyi'ndeki Küplüce mezarlığındadır.
“Yedi Güzel Adam” adıyla anılan isimler Türk edebiyatına damga vuran Cahit Zarifoğlu, Erdem Bayazıt, Rasim Özdenören, Nuri Pakdil, Mehmet Akif İnan, Alaeddin Özdenören ve Ali Kutlay'dır. Yolları Kahramanmaraş'ta kesişen 7 Güzel Adam'ın eğitim gördüğü 169 yıllık tarihi Maraş Lisesi 2019 mart ayında müzeye çevrilmiştir.
Çevirdiği kitaplar
İncelemeler
136 syf.
·
3 günde
İçim ey içim bu yolculuk nereye?
Bir yönüyle şiir, her şairin kendi içine bir yolculuğudur. Yaşadığı acıları, umutları, aşkları, sevdaları, yalnızlıkları ve hayallerini dile getirdiği bir yolculuktur bu. O nedenle her şairin yüreğinden kelimeler bazen bir çığlık olur, bazen de sessiz bir su gibi akar. Bu kelime yağmurunda bazen coşar, bazen de sessiz sessiz düşünce ve hayallere dalar gideriz. Okurken ve dinlerken bazen ruhumuz hafifler, bazen de yüreğimizi derinden derine bir sızı kaplar.
• • •
İlk defa “ Yedi Güzel Adam”la tanıştığım Cahit Zarifoğlu’nun şiirleri kendi yatağında sessiz sakin, derinden derine akan ırmaklar gibiydi. Onun bu sessizliği ve sakinliğinin arkasında şiirinde alışılmadık bir söz dizilimi, kendine özgü imgeleri ve kullandığı gizemli dilin olduğunu düşünüyorum. Nitekim daha ilk sayfada “Bu insanlar dev midir/Yatak görmemiş gövde midir” mısralarını okurken dışa kapalı ve yoğun bir anlam dünyasıyla karşı karşıya olduğumu anladım. Zarifoğlu’nun dünyasına girebilmek için de okuduğum her bir satırı tekrar tekrar okudum. Kitabı okuyup bitirdiğimde tekrar başa döndüm ve bir daha okudum.
• • •
Doğrusu okurken Zarifoğlu’nun şiirlerinin tarz olarak bir yönüyle Cemal Süreya’ya bir yönüyle de Alman şair Rainer Maria Rilke’nin şiirlerine çok benzediğini gördüm. Özellikle Rilke’nin “Duino Ağıtları”nda geçen “Ey tebessüm nereye/Ey hayran bakış: kalbin yeni, sıcak, kabaran dalgası”* dizelerinde olduğu gibi Zarifoğlu’nun şiirleri de söz dizilimi, kendine özgü imgeleri ve kapalı anlatımıyla neredeyse onunla aynısı gibiydi. Rilke’nin bu kitabını okurken de her bir satırını tekrar tekrar okumuştum. İlginç olan nokta Rilke’nin şiirlerini her okuduğumda yeni ve farklı anlamlar çıkarmıştım. Aynı duyguyu Zarifoğlu’nun şiirlerinde de yaşadım. Bu yönüyle Rilke’den sonra Zarifoğlu’nun şiirlerini okumak farklı ve zorlu bir deneyim oldu benim için.
• • •
Zarifoğlu, “Ben buz dağının görünmeyen yüzüne yazıyorum şiirlerimi” diyor. Zarifoğlu’nun o buzdağının görünmez yüzünde yazdıklarını anlayabilmek için sıradan bir şiir severden daha ötesi olmak gerekiyor. Her şeyden önce şiire gönül vermek, gerektiğinde kullandığı imgeler, semboller ve dille ilgili araştırma yapmak gerekiyor. Birçok okur gibi Zarifoğlu’nun şiirlerini okurken zorlandığımı, ama tekrar tekrar okuduğum satırlarda hem hiçbir şey anlamadığım, hem de çok şey anladığım hissini aynı anda yaşadığım için okumaya devam ettiğimi söylemeliyim. Özellikle altını çizdiğim mısraların gizemi ve anlam derinliği nedeniyle kitabı elimden bir türlü bırakamadığımı belirtmeliyim.
• • •
Bu itibarla, “Yedi Güzel Adam”ın, duygudan daha çok düşünceye, kalpten daha çok zihne hitap eden bir eser olduğunu düşünüyorum. Zira kitabın her bir şiirini defaatle okumama rağmen hâlâ yüreğimin atışlarını değil, zihnimin arayışlarının sesini duyuyorum. O nedenle bu eseri, şiire yeni başlayanlara değil, daha çok şiire gönül verenlere ve farklı bir tat denemek isteyenlere tavsiye ederim.
“İçim ey içim bu yolculuk nereye
Yine bir şehrin ölümünü başlatır gibisin”** sözlerini merak eden okurlara…
Keyifli okumalar dilerim!
.........................................
*#105548942.
**#140408706.
OKUYACAKLARIMA EKLE
136 syf.
·
2 günde
·
Beğendi
Zarif Adam
"Yedi adam biri bir gün..."
Diyerek başlıyor şiirlerine Üstad.
Kitaba ismini veren Yedi Güzel Adam'ın yedi ayrı kişi olduğunu iddia eden de var bu yedinin yedi güzel özelliği anlattığını savunan da var.(Başka şeyleri savunan da olabilir varsa ben bilmiyorum.)
Bizim konumuz bu Yedi Güzel Adam'ın neyi ima ettiği değil. Ama yedi ayrı kişiyi temsil ettiğini düşünürsek bu yedi kişiyi sayalım:
Cahit Zarifoğlu, Sezai Karakoç, Nuri Pakdil, Erdem Beyazıt, Rasim Özdenören, Alâaddin Özdenören, Mehmet Akif İnan.
Hepsi birbirinden kıymetli dava adamları ve yazarlar. Hepsini çokça severim.
Şimdi kitaba ve içindeki şiirlere gelelim.
Cahit Zarifoğlu'nun anlaşılmayı çok sevmeyen bir şair olduğunu pek çok kişiden duymuştum. Ve bunu başlarda saçma bulmuştum ta ki bu kitabı okuyana kadar. Bence anlaşılmamak Zarif adamın seçtiği bir şey değil. Bizler onu anlayamıyoruz. Evet kabul şiirleri gerçekten anlaşılmaz ve kapalı ama bu bence muhteşem bir şey.
Şiir (bana göre) bazen tek cümleyle sayfalar dolusu anlatılacak bir şeyi anlatmaktır. Bunu gizli bir şekilde yapmak bence daha hoş.
Bana göre şiirin şerhini şair değil okuyucu yapmalı.
Zarif adamın şiirleri bunun için inanılmaz müsait. Ama burada bir uyarı yapmak isyiyorum. Eğer yeni yeni şiir okumaya başladıysanız ya da şiire karşı çok bir merakınız yoksa Zarif adamın bu kitabını okumamanız daha iyi olacaktır. Daha anlaşılır yazmayı tercih eden şairlerimiz var onları okumanız daha yerinde olacaktır. Ama şiire merakı olan ve şiirde belli başlı şeyleri bilen kişilerin Zarif adamın bu kitabını okumasını şiidetle tavsiye ediyorum.
Her şiirini, her mısrasını anlamak için uzun uzadıya kafa yormak benim çok hoşuma gidiyor. Tabi bu herkesin hoşuna gitmeyebilir. Ama hangi tarz severseniz sevin size Zarif adamı sonuna kadar tavsiye ediyorum.(İnşallah Üstad'ın başka kitaplarını da okuyacağım o zaman daha güzel incelemeler yazabilirim kitapları hakkında. Şimdilik bu kadar oldu. İnşallah beğenmişsinizdir. Hatam ya da eksiğim olduğunu düşündüğünüz yerlerde lütfen beni uyarın. Sonuçta ilk defa Zarifoğlu'nu okudum.)
Keyifli okumalar...
OKUYACAKLARIMA EKLE
136 syf.
·
2 günde
·
7/10 puan
Yedi Güzel Adam - Cahit Zarifoğlu
Cahit Zarifoğlu'nun Yedi Güzel Adam isimli şiiri kitabı... Yıllarca gözümün önünden geçti, okumak bugünlere nasip oldu.
Aynı isimde bir dizi vardı bilir misiniz? Çok severdim. Şiirlerle, edebiyatla ilgili dizilerin ömrü çok uzun olmuyor maalesef...
Daha önce yazarın Yürekdede ile Padişah kitabını okumuştum. Hacimsiz ama üzerine çok şey konuşulabilecek bir eserdi. Bahsettiğim durumlar bu şiir kitabına da başlamama vesile oldu. Yazarın şiirlerinde en yakınından başlayarak kabul ettikleri gibi oldukça farklı bir üslubu var. Yeni bir dünya oluşturmuş dizeleriyle. Hal böyle olunca şiirlerin içine girmekte zorlanıyorsunuz. Erdem Beyazıt onun hakkında "kendi dünyası içinde bir şiir dili kurmuştu" der. Çok farklı bir dünya orası. Girmek için çaba gerektiren bir dünya. Rasim Özdenören ise onun şiirleri için "kapalı ya da anlaşılır bulunmayan ancak reddedilmeyen" olarak bahseder.
Kabul etmek gerek ki okurken ziyadesiyle zorlandım. Bunu şairin suçu değil kendi şiir yetersizliğim olarak görmeyi yeğlerim. Anlamlandırabildiğim dizeleri okuma sürecimde sizlerle paylaştım. Buraya yeniden ekleme ihtiyacı hissetmiyorum o nedenle.
İncelememe güzel bir dilekle son vermek isterim. Edebiyat ile ilgili diziler, filmler yapılsın ülkemde. Oturup karşısına ailecek izleyelim. Yazarları, şairleri kitaplar dışında da tanıma fırsatı bulalım. Farklı duyu organlarımıza hitap etsin. Çok şey istemiyorum bence. Keyifli okumalar dileklerimle...
OKUYACAKLARIMA EKLE
224 syf.
Kısa bir şiir ve ardından “ne çok acı var” diye başlıyor kitabımız… Sonra kendinizi Zarif adam ile beraber altmışlı yetmişli yıllarda buluyorsunuz.
Yaşamak… Bence bir kitaba verilebilecek mükemmel bir isim. Çoğu insan yaşadığını sanıyor ama aslında yaşamıyor. Yaşamak denilemez buna. Ama Cahit Zarifoğlu yaşamayı beceren sayılı insanlardan bir tanesi diye düşünüyorum. Bu kitabı okurken sizde nasıl yaşadığına tanık olacaksınız. Normal de kapalı bir anlatım tarzı olan Cahit Zarifoğlu’nun şuana kadar okuduğum en açık kitabı diyebilirim. O yüzden ilk bu kitabını okumanızı tavsiye ederim.
Kitap günlük ve anı türünde gibi gözüküyor. Öyle bildiğiniz gibi zamana göre ilerlemiyor. Tarihler karışık. Bir bakmışsınız geçmişe gitmiş. Birde bakıyorsunuz yaşadığı zamana geri gelmiş. Ayrıca bu türler dışında yazılarının içine birçok türü de katmış. Deneme yazıları da var. Şiir de var. Sayamayacağım kadar çok konuya değinmiş. Bazen yeni bilgiler öğreniyorsunuz. Bazen de yazarın bir insan, bir konu hakkındaki görüşlerini görüyorsunuz.
Kitap içerisinde çok sevdiğim anlam dolu beni duygulandıran paragraflar vardı. Bu adama Zarif adam diyorlarsa içinde aşkında, sevginin de geçmesi gerekiyor. Ve geçiyor da... Yalnızlık da olmazsa olmazlardan… Yazılarında kimi zaman insanları, kimi zaman da davasını anlatmış… Bazı yerlerde annesine olan sevgisi ve özlemini dile getirmiş. Bazen de babasına sitem etmiş. Gönlü zengin yaşlı bir dedeyle olan anısını da anlatmış. Hani bir yayla da süt ikram eden fakat Nehri geçemediği için sütü gelip kendilerinin almasını isteyip, hediye eden kişinin kendisi olmasına rağmen özür dileyen kocaman yüreği olan yaşlı dede... Ne sevmiştim bu dedeyi. Dedemi hatırladım. Ne çok özlemişim onu. Bugünlerde ölmüştü oda.
Yazarımız yeni nesilden de şikâyetçi olduğunu "Dönelim kendimize ve aldığımız yaralara bakalım" diyerek belirtmiş. Modernleştikçe kendimizi, kültürümüzü kaybettiğimizi söylüyor. Türkiye sınırları içerisinde yazdığı yazıların yanı sıra yurtdışı yazıları da var. Oralardan da bahsetmiş. Biliyorsanız C. Zarifoğlu Dünyanın birçok yerini otostop ile dolaşmıştır. Her dilden her renkten insanlarla tanışmış ve yaşamış olması gerekir. Ama yine de yalnızlık işlemiş bu şairimizin içine.
Savaş hakkında yazıları da var. Mesela Vietnam savaşına değinmiş. Kitabın sonuna doğru Afganistan savaşını da kalemine almış. Bun konuyla ilgili şiir türünde yazmış olduğu bir Çocuk kitabı da var. İspanya iç savaşına da... (Bu bölümü okuduğum gün Pan’ın labirentini izledim. Orada da ispanya savaşı atmosferi vardı. Tevafuk olsa gerek. :) )
Bir yazısında ise Şairi anlatır. Şiiri anlatır. Bu ikisinin arasında ki bağı, hangisinin hangisine hükmettiğini anlatır. Yazmaya çalıştığı romanlardan bahseder. Oradaki olaydan, romancıdan, karakteri olan çocuğun safça bakış açısından…
Babası ile olan mektuplar da kitabın içinde yer almaktadır. Babası ile problemli olduğunu düşünürdüm. Daha önce bazı yazı ve videolardan böyle düşünmüştüm ama bu mektuplara bakınca hiçte öyle gözükmüyor. Babasının oğluna ne kadar değer verdiğini görüyoruz. Her mektubun da ibadetlerini yapmasını yazması da dikkat çekici…
Dini konulara da değinmiş. Her şeyin mirasçısı olana duyulan Hasretten bahsetmiş. Kelimeden, sevgiden, sevginin çekip gitmesinden bahsetmiş. Sezai Karakoç ve onun edebi dilini nasıl kullandığına, o dönemde şiirine duyulan hatırı sayılır ilgiye değinmiş. Müzik için fazla şansınız olmadığından, müzik başlar başlamaz kapatılan radyoların yanında büyüdüğüne değinmiş.
Önceden sevdiğim, bir insan sayesinde daha da çok sevdiğim İzmir'i ve orda geçen bir anısını da yazmış. Ankara’dan Oradaki insanlardan, yer altında okunan ezanlardan ve kılınan namazlardan bahsetmiş. Olumlu düşünceler değildi bunlar. Sonunda ihtiyar dedenin sayesinde asıl manayı fark etmiş.
Bir annenin çocuğuna olan ilgisin gözlemlediği bir olayı ve sonucunu anlatmış. Anarşi salgınını kokakolanın tutması gibi reklam ve propagandaya bağlamış. Neden Dindar bir çevreden evlendiğine değinmiş. İsmet Özel ile olan anısına yer vermiş.
Sanat’tan da bahsetmiş. Divan Edebiyatından dahi bahsetmiş. Arada Fuzuli’ye değinip oradan da Dostoyevski’ye atladığı olmuş. Sanat üzerine yazdığı bölüm kitabın en ilgi çekici yerlerinden birisiydi. Son olarak kitabında bazı yerlerinde Necip Fazıl’dan da bahsediyor. Hatta bahsettiği bir olayı Necip Fazıl’ın O ve Ben kitabında da okumuştum.
Velhasıl gördüğünüz gibi gündelik, sanatsal, eleştirel yazılar yazmış. Çok da güzel yazmış.
Keyifli Okumalar…
OKUYACAKLARIMA EKLE
312 syf.
·
Beğendi
·
10/10 puan
"Bir Değirmendir Bu Dünya" kitabı incelemesi
1) Kitap Cahit Zarifoğlu tarafından yazılmış gazete ve düşünce yazılarından oluşuyor.
2) Seksenli yıllarda yazılmasına rağmen günümüzde de devam eden sorunlarımız hakkında 2-3 sayfalık kısa yazılardan oluşmakta.
Yaralı olduğumuz konular hakkında düşüncelerini bizlere anlatıyor.
3) Yazarın, bir şair ve edebiyatçı olması etkisiyledir ki kitabın dili çok başarılı. Dil anlaşılır, sade ve akıcı. Yani Zarifoğlu şiirinin aksi bir durumu geçerli burada.
4) Kitabın beğendiğim bir özelliği de içerikle alakalı olmamasına rağmen kitaba her baktığımda sanki Zarifoğlu ile bakışıyormuşum izlenimi ve tadı vermesi. Beyan Yayınları'nın Zarifoğlu külliyatında kullandığı kapak sade ve başarılı bence.
OKUYACAKLARIMA EKLE
521 syf.
·
3 günde
·
Beğendi
Zarif adam ve şiirleri
Ünlü şairleri belli kefelere koyarız. Belli akımlardan etkilendiler deriz. Mesela kimine Parnasizmden etkilendi deriz. Kimine sembolist deriz. Kimine fütürist kimine dadaist gibi şeyler deriz. Yani belli akımlara dahil ederiz. Ki normaldir. Bunu yaparken şairin ya da yazarın kullandığı metodlardan yararlanırız. Ama ben, bu Zarif adamı hangi kefeye koyacağımı şaşırdım. Bir kefeye ya da bilinen bir akıma dahil etmek saygısızlık olacak diye korkuyorum. Cahit Zarifoğluna ben Zarifist demek istiyorum. Şiirde Zarifizm akımının kurucusu.
Hiç bir şairde hiç bir akımda almadığım estetiği sunuyor bu adam. Bu dünyadan olduğuna inanmıyorum. Şairlerin zaten bakış açıları farklıdır. Öylede olmalıdır. Normal bir insanla aynı şeyleri düşünürse nasıl edebiyat yapabilir şiir yazabilir şairler. Ama Zarifoğlu çok enteresan bir şair ya. Yani anlamak namümkün anlamamak ihtimaller dahilinde değil. Hani bir kelime çok şey ifade eder ya işte zarif adam bunu başarıyor.
İtiraf etmeliyim ben Zarifoğlu şiirlerini ilk okuduğum zamanlar bunlar ne ya diyordum. Anlamıyordumki. Yani rastgele konulmuş sözler gibi geliyordu. Ama zamanla alışınca üslubuna zamanla onun gibi düşünmeye başlıyorsunuz. Dümdüz okuyup geçtiğim şiirlerini ikinci üçüncü defa okuduğumda kendiliğinden ağzım bir ahenk tutuyor. Aslında zarif adam çok anlaşılmaz değil sadece çok derin yazıyor be.
Şimdi bu derinliğe girelim. Şiirde zaten derinlik vardır. Olmadır da. Sonuçta romancılar 500 sayfa yazar bir hikaye anlatır şair onu belki 3 satırda anlatır. 3 satırda 500 sayfalık romanda yazılan yaklaşık 100 bin kelimenin anlatılması büyük bir olay. Yani inanılmaz derinlemesine olmalı. Misal aşk, sevgi, ölüm ya da daha genel kedi, kalem, kağıt, sigara...
Bunlar hayattan normal kelimeler. Herkes kullanır. Şairlerde kullanır. Ama öyle bir estetik ve manayla yazarlarki belki orada sigara der ama şair yazarken bu sigaranın dumanı gençlerin uçup yok olan hayalleridir manası katar.
Zarif adamda ise işler çok farklı. Farklı olduğuna eminim ama henüz çözebilmiş değilim bu farklılığı. Ama tüm kitaplarını okuyunca bu adamın tüm sırlarını anlarım. Anlarız.
Zarif adam düz yazıyor. Yani olan neyse üstünü örtmüyor. Ama yazdığı düzlük hayattan düzlükler değil. İçindeki yolların düzlüğü. İçinden geçenleri pek ellemiyor. Fazladan bir satır koymak ya da bir kelime eklemek istiyorsa bundan çekinmiyor. Kalemine güveniyor zaten adam. Çektiği dert öyle güçlendirmişki kalemini merhaba demesi bile büyük ağırlık içeriyor. Bu yüzden Zarif adam korkmadan yazan, çekinmeden içinden geçenleri belirten bir şair. İçinden geçenlerin güzelliği zaten şiirlerinde var. Anlaması zor değil. Ama zarif adamı anlamasıda kolay değil.
Çok okumak lazım bu şairi. Birgün bir şairin biyografisini kitaplaştırmak istersem bu Zarifoğlu olur herhalde.
Çok seviyor be abi adam. Çokta sevmiyor. O da kararsız ama güveniyor. Teslim olmuyor. Arkasında dağlar var. Dağa yaslanmış. Sevdiğine arada yakınıyor. Çektiği dertler yetmezmiş gibi halkının. Ve izliyor sessizce olanları. Sonra işliyor bağırtarak kalemi, kağıdı...
Kesinlikle tavsiye ediyorum herkese. İlk başta anlamıyamıyorsunuz ama sonradan aynı yerden bakmaya başlayınca çok ayrı manalar kazandırıyor okurken. İlk 100 sayfasını sonra tekrar okumanızı tavsiye ederim. Alışana kadar anlaşılmayan sayfalar onlar oluyor.
Keyifli okumalar...
OKUYACAKLARIMA EKLE
136 syf.
Yedi Güzel Adamlardan Biri
"Cahit Zarifoğlu'nun şiiri bunca anlaşılmaz,kapalı ya da zor anlaşılır bulunmasına rağmen ,şimdiye kadar hiçbir aklı başında şiir okuyucusu ( eleştirmen ya da okuyucu olarak) bu şiirleri reddetmek ,yok saymak cesaretini gösterememiştir" diyor Rasim Özdenören .
İmge dolu bir kitap olması nedeniyle biraz anlaşılmaz geliyor dürüst olmak gerekirse biraz zorlandım okurken. Ama bu yazarın değil benim şiir bilgimin yetersizliğinden kaynaklı . Şiire yeni başlamış ya da şiir okumayı sevmeyen okurların uzak durması gereken bir eser olduğunu düşünüyorum .
Her cümle için ayrı ayrı kafa yorup düşünmek isteyen okurlar için de baş ucu eserlerden olmayı hakediyor .
Kendi kurduğu ütopyasının kapılarını sonuna kadar bize açıp bu efsunlu dünyaya soktuğu için büyük şaire teşekkürlerimi iletiyorum ruhun şad olsun.
"Gökyüzüne bakmayanların kalbi daha çok kirlenir."
Cahit Zarifoğlu
OKUYACAKLARIMA EKLE