İrem Su: Herkesin hayatın bir döneminde kendini müthiş yalnız hissettiğini bilmemize rağmen, “Ben yalnızım, arkadaşa ihtiyacım var, herkesin masallardaki ejderhalar gibi hayalden ibaret sandığı ama öyle olmayan bu canavarı öldürmem gerekiyor,” demek bizi küçük düşürür. Ben görkemli bir biçimde ortaya çıkıp bu canavarı alt edecek ve onu ilelebet uçurumun...

Herkesin hayatın bir döneminde kendini müthiş yalnız hissettiğini bilmemize rağmen, “Ben yalnızım, arkadaşa ihtiyacım var, herkesin masallardaki ejderhalar gibi hayalden ibaret sandığı ama öyle olmayan bu canavarı öldürmem gerekiyor,” demek bizi küçük düşürür. Ben görkemli bir biçimde ortaya çıkıp bu canavarı alt edecek ve onu ilelebet uçurumun dibine yollayacak şövalyeyi bekliyorum; ama bir türlü gelmiyor. Yine de ümidimizi kaybetmeyiz. Alışık olmadığımız şeyler yapmaya, gereksiz ve olmadık riskler almaya başlarız. İçimizdeki dikenler gittikçe büyüyüp daha çok acı verse de vazgeçmeyiz. Hayatımız adeta herkesin sonucunu görmek için izlediği bir satranç karşılaşmasına benziyor. Kazanmak veya kaybetmek önemli değilmiş gibi davranarak, önemli olan mücadele etmek diyerek gerçek hislerimizi saklayabileceğimizi umarız, halbuki... ...Arkadaş arayacağımız yerde, kimselerle konuşmadan yaralarımızı yatıştırabilmek için daha da içimize kapanırız. Ya da bizle hiçbir alakası olmayan, sürekli önem vermediğimiz konulardan bahseden insanlarla Öğle veya akşam yemeklerine çıkarız. Bir süreliğine kafamızı dağıtırız, yiyip içip eğleniriz, oysa ejderha hâlâ hayattadır. En sonunda, en yakınımızdaki insanlar bir şeylerin yolunda gitmediğini fark eder ve bizi mutlu edemedikleri için kendilerini suçlarlar. Derdimizin ne olduğunu sorarlar. Her şeyin yolunda olduğunu söyleriz ama öyle değildir... Her şey berbattır. Lütfen, beni rahat bırakın, gözyaşım kalmadı, kalbim dayanmıyor, gözüme uyku girmiyor, içim bomboş, hissizim, sizler de aynı şeyleri hissediyorsunuz; kendinize sorabilirsiniz. Ama onlar ısrarla, sadece kötü bir dönemden geçtiğimizi veya depresyon geçirdiğimizi söylerler çünkü her şeyi açıklayan o lanetli sözcüğü kullanmaya korkarlar: yalnızlık Bizse bu esnada bizi mutlu eden yegâne şeyi, yani şaşaalı zırhıyla ortaya çıkıp ejderhayı öldürecek, gülü sahiplenip dikenlerini sökecek şövalyeyi bıkıp usanmadan aramaya devam ederiz. Kimileri hayata haksızlık ettiğimizi söyler. Kimileriyse biz her şeye sahipken kendileri değil diye yalnızlığı, mutsuzluğu hak ettiğimizi söyleyerek sevinir. Derken bir gün körler görmeye başlar. Mutsuzlar teselli bulur, ıstırap çekenler çare. Şövalye gelip bizi kurtarır ve hayat kendini aklar... Yine de yalan söylemeye, insanları kandırmaya devam edersin çünkü artık koşullar farklıdır. Her şeyi bırakıp hayallerinin peşinden koşmak istemeyen kimse var mıdır şu dünyada? Hayaller hep risk içerir, bedelleri vardır, bu bedeller kimi ülkelerde taşlanmaya mahkûm edilerek ödenir, kimilerindeyse toplumdan dışlanarak veya dikkate alınmayarak. Ama illa bir bedel ödenir. Sen ne kadar yalana devam etsen ve insanlar inanmış numarası yapsalar da aslında gizliden gizliye seni kıskanırlar, arkandan konuşurlar, senin en fenasından bir tehdit unsuru olduğunu söylerler

Sayfa 89Kitabı okudu

Aldatmak Paulo Coelho

55 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

İrem Su