Yine bir çok kişinin okuduğu ve benim okumakta geç kaldığım bir eser. Eseri bir çırpıda bitirdim su gibi akıp gitti. Yanınızda sürekli peçete olması gereken bir eser çünkü göz yaşlarınızı durduramıyorsunuz. İncelememi yazmak için bir iki gün bekledim. Çünkü çok sarsıldım. Aslında inceleme yazma mecburiyetim yok. Bazılarımız zaten hiç okumadan beğeniyor veya okunmaya değer bile bulmuyor. Ben incelemeleri kendim için yazıyorum. Geriye dönüp baktığımda o kitabın bana neler hissettirdiğini, yazdığım iki satırı okuyup hatırlamak ve bu arada belki bir iki kişiye fikir olması amacıyla yazıyorum. Ayrıca biz paylaşımcı bir milletiz, öyle olduğumuzu düşünüyorum. Beğendiğimiz kitapları herkes okusun istiyoruz. Keza ben öyle istiyorum. Tüm dünyaya elimden gelse okutmak istediğim bir kaç eser var. Neyse konumuza dönüyorum. Aslında eserleri okurken bizleri etkilemesi çok gerçekçi olmaları, gerçekten bu olayları yaşayan insanların, çocukların var olduğunu bilmek beni çok sarstı. Neden dünya bu kadar acımasız? Neden insanlar yaşamının bir sonu olduğunun farkında değil? Çünkü farkında olsalar herkes kendi hayatına odaklanır ve bu kadar zulüm olmaz diye düşünüyorum. Biz hiç ölmeyecek gibi davranıyoruz maalesef... Eser bir arkadaşın ihanetini, Afganistan halkının tarihsel ve kültürel zeminini, beraberinde ki siyasi olayları, zulmü ve en acı olarakta çocuk istismarını anlatıyor. Amir ve Hasan iki yakın arkadaş ve süt kardeş. Hasan iyi yürekli, cesur, merhametli fakat bir hazara çocuğu bu yüzden de dışlanan ve hor görülen bir çocuk. Amir ise bir Afgan ve Hasan' dan daha iyi bir konuma sahip. Babasının sevgisini ve ilgisini kazanmaya çalışan, okumayı ve yazmayı seven fakat biraz korkak bir çocuk. Spoiler vermek istemiyorum bir olay yaşanıyor ve Amir Hasan'a ihanet ediyor. Orada Hasan'a kocaman sarılmak ve yanındayım diyebilmek istedim. İşte herşey burdan sonra başlıyor. Amir sonunda pişman olup hatasını telafi etmeye çalışıyor ve hayatında hiç olmadığı kadar cesur adımlar atıyor. Eseri okuyan bir çok okuyucu ilk başta Amir'e çokça sinirlenip, sonra pişman olduğunda ona karşı yumuşamış olabilir. Fakat ben Amir'e hiç sinirlenmediğimi farkettim. Çünkü o da bir çocuktu. Hepimiz belli bir karakteri, alışılageldik bir yapısı var. Ben daha 3 yaşındaki oğlumun huyunu değiştiremiyorum. Oyuzden içinde cesaret olmayan birinden cesur olmasını beklemek çok küstahça geliyor. Hepimiz güçlü değiliz. Hepimizin olaylara karşı verdiği tepkiler aynı değil. Her çocuk, her insan kendine özel. Karakteri ne olursa olsun. Kimse durduk yere iyi veya kötü olmuyor. Bizleri bu noktaya getiren birşeyler oluyor. İyi kalabiliyorsak ne mutlu bize.

Uçurtma AvcısıKhaled Hosseini · Everest Yayınları · 2021165,1bin okunma

·

1 artı 1'leme

·

89 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Rabia Nur