Hayat öyle bir noktaya geldi ki, herşey var ama herşey biraz eksik, yetersiz. Hep dahasını istiyoruz ama asla tatmin olamıyoruz. Aşkı arıyoruz ama derinliğe, anlamlı olmaya, detaylara zamanımız yok. Hayattan beklentilerimiz çok yüksek ama verebildiğimiz hiçbirşey yok. Tüketimi çok iyi biliyoruz ama üretmeye, zora sıkıntıya girmeye en ufak tahammülümüz yok. Yolculuklara çıkmak için can atıyoruz ama ödeyecek bedelimiz yok. Yüzeysel, görsellikle kamufle edilmiş, içi boş, renkli ve seri üretim oyuncaklara dönmüşüz. Şekle, dış görünüme, eğlenceye verdiğimiz önem tüm maneviyatımızı, iç güzelliğimizi yerle bir etmiş.
Bir koşuşturmayla yaşıyoruz ama aslında hiçbir yere varamıyoruz. Doğayı, etrafımızı, zamanı, en önemlisi "an" ı doya doya hissedebiliyor muyuz? Gerçekten sevebiliyor aşkın, tutkunun, nefes almanın, sahip olduklarımızın hakkını verebiliyor muyuz?
Gelebildiğimiz yer bu mu?