Affetmek, aslında tek düşmanımızın kendi içimizde olduğunu, dışarıda ne affedilmesi gereken bir düşman, ne de bize zarar verebilecek bir kötülük olduğunu kavramaktır.
Affetmek, biz izin verdiğimiz için başkalarının bizi üzüp, kırıp, acı çektirebileceğini fark etmek, başımıza gelenlerdeki sorumluluğumuzu üzerimize almaktır.
Affetmek, hayata karşı daha doğru bir bakış açısı geliştirmektir çünkü kin, nefret, kızgınlık, gözlüklerimizin camını kirletmiştir. Affetmek, gözlüklerimizin camını yıkayıp gerçekleri çok daha net görebilmektir. Ruhumuzu ağır yükler taşımaktan kurtararak kendimize iyilik yapmaktır.
Affetmek, kendinizi özgürleştirmektir. Öfkenin, nefretin tutsaklığından özgürleşerek hayatın neşesini yeniden duymaya başlamaktır. Aradaki perdeyi kaldırıp ruhumuzla yeniden iletişime geçmektir. Bilinçaltımızla daha sıcak bir ilişki kurmak, kendimize dostça yaklaşmaktır.
Sayfa 144 - HayykitapKitabı okudu
·
68 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.