Neslican Tay’ı tesadüfen sosyal medyada görüp takip etmeye başlamıştım. Başından geçenleri, kanserle mücadelesini anlattı.
Kanser ondan her geçen gün bir şeyler eksiltirken, o yüzünden gülümsemeyi eksiltmedi. Hayata karşı güldü. O güldü, biz güldük. Bir gün, herkes gibi o da gitti. Geriye; hafızalarımızda yer edinen güçlü, umut dolu bir kız kaldı.
Bir de unutulmayan bir sözü yankılanıyor kulaklarımda;
”Hayallerimin peşinden koşmak için bir bacağa ihtiyacım yok”
Allah rahmet eylesin...
