“Dışarıda bırakılmak içeride kapatılmakla aynı şeydir” der Foucault. “Haneler”in kaderi hiç değişmiyor bir şeyleri dışarda bırakmak izole etmek için kullanıyoruz dört duvar “daire”leri. Dairenin köişelerine atıyoruz her türlü “ahraz”ı. Yapı taşı toplum olanın bireyi bir öznel gerçek olarak görmesi mümkün değildir zaten. Dokuya uymayan her türlü parametreyi hedef gösterip ifşa edip izole eder. Bunu yaparken de en ufak bir tereddüt duymaz. Çok büyük oranda kör sağır ve dilsizdir. Çünkü kapattığı “hasta”dır, “tımar”a ihtiyacı vardır, “mahpus”tur. Aynı zaman da “ahlak”a mugayirdir. Bu yüzden kapatıp unuturuz hepsini kurtulmuştur toplum bu ifrazattan. Artık geri huzurlu, aman ağzımızın tadı bozulmasın kıvamına geri dönebilir. Bu arada dinsel yapının bozulmasına sebep tüm unsurları yok etmiş ve ibadetin sakatlanmayacağını garantiye almıştır. Aynı coğrafyanın iki ucunda yer alan şehirlerin gerçekleri ile metafiziksel açıklamaların daha makbul olduğu bir varoluşun hazin sancıları ile yoğrulmuş bir dünyalar savaşı. Ahlak’ın zamansal akışkanlık gerçeğini asla ihmal etmemek gerek. Ahlak polislerinin zina ve fuhuşa aman vermediği bir dönemde siyasi bir suçlunun fırlatıldığı vahşi bir coğrafya. İkinci dünya savaşının zorunlu koşullarında kutuplaşmanın eşiğinde yoksul aç bırakılmış ve bol bol dinsel öğe ile beslenmiş bir halk. Bu kadar sorunun içinde doğru yolu bulmanın mümkün gözükmediği bir hukuksal düzenin mahkumları. Şartların belirlediği bir “büyük kapatılma”nın hüzünlü traji komik öyküsü. Kadını leğen kemiğine mahkum bir eksik etek haline getirmiş eril düzenin baskıcı, acımasız ve komik tezahürü. Bir döngüsel gerçeklik hiç değişmeyen değişmesi için çabaların cılız kaldığı “kayıp zamanın izinde” alınan bir arpa boyu yol. “Karı”lar kovuşu bir ötekileşme öyküsü çoktan içselleştirdiğimiz.
