Seneler birbirini kovalıyor.
İnsan doğuyor, büyüyor,
Henüz bebekken ağlıyor.
Biraz vakit geçince duruluyor.
Çalışıyor, çabalıyor, çokça bocalıyor.
Sonunda, herkes için farklı olan o vakitte,
Bu dünyadan göçüyor.
Yedi mısraya sığan ademin hikayesi;
Yedi günde yaratılmış alem hiç bitmeyecekmiş gibi,
İnsan hiç ölmeyecekmiş gibi,
Tüm serveti onu mesut edecekmiş gibi,
Zengin zenginliğini, fakir fukaralığını
Anlatmaya, yaşamaya, devam edecekmiş gibi,
Bu kainat boyunca sürüp gidiyor.
Toprağın üstündekilerden çok altındaki insanların fazlalığını,
Bir zamanlar alttakilerin de üsttekiler gibi davrandıklarını,
Var olan her şeyin günün birinde mutlaka var olmayacağını,
Beşerin tabiatı gereği olan ihtiyaçlarını karşılamak uğruna
İhtiyacından çok arzulayıp, ötekileri muhtaç bıraktığını,
Ağlayarak geldiği dünyada boş yere ağlattığını,
Geçici olan zamanı, ömrü ve bu alemi çokça boşa harcadığını
İnsan Unutuyor.
B. Soner