Kitap başlarda yorucu başladı. (Mesela çalan bir kapının açılma sürecinin dört sayfa boyunca anlatılmasını düşünün. Biran o kapı hiç açılmayacak sandım.) Olayları bilmediğimden ufak tefek şeyler karşısında verdiği tepkiler bana zaman zaman garip geldi ama ilerleyen bölümlerde bunların hepsinin nedenini öğrenince roman anlamlı - sürükleyici bir hale dönüştü. Benim için en etkileyici kısımlar karakterin Edaya olan aşkından ziyade, annesine olan sevgisi ve bağlılığıydı.
Kitabın sonu ise.. Tarık Tufan, olmasaydı sonu böyle.. çok yarım kaldı gibi hissediyorum..
Kitabı okurken yazarın iki filmini izleme şansım oldu. “Uzak İhtimal” ve “Yozgat Blues” kesinlikle tavsiyemdir.
Az diyalogla, çok şey anlattı filmler bana çok keyifliydi..
