Kelimelere dökemiyordu derdini, görünce canının daha çok acıyacağını düşünüyordu. Kafasının içine yabancı bir madde girmişti sanki onu kusmaya çalışıyordu ama olmuyordu kafaya parmak atılmıyordu ki . Gönlüne dönüverdi sonra seni huzura erdirirsem düzelecek gibi hissediyorum, her şey sanki bir anda gül bahçesine dönecek en azından bunu düşünmek bir nebze de olsa huzur veriyordu. Gönül için dost gerekti. Ama dost öyle hemen bulunmuyordu ki birden gelen mutluluklar gibi gelmelisin ey dost diye seslendi. Gönlü beklemede, kafası ağır yükün altında öylece kaldı…
·
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.