Olmuş şeyleri geride bırakamadığım gibi olacakları da koyuyorum üst üste. Artık huzuru uykumda da bulamaz uyuyamaz olmuşum nasılsa. Bilincime işleyen onca şeyle kabuslarımda da savaşır haldeyim. En son ne zaman düzgün uyumuşum. En son ne zaman ağlamadan uyanmışım sanırım o günler epey geride kaldı. O üzülmesin bu kırılmasın diye diye kendimi kendimden ede ede yaşıyorum. Ve buna yaşamak diyorum. Yaşamak icin biraz ekmek biraz su bir de nefes mi gerekliydi.Hayvansan evet. Duygularını artık belli edemez olmuşsun. Şen kahkahalarla günleri geçirip gece her şeyden herkesten koptuğun anda o beyninde çakan şimşekler kalbini şıkıştıran sebepler arasında yaşıyorum evet. Ben artık neye güldüğümü neye ağladığımı saymadan bilmeden günlerimi öldürüyorum. Öldürmek diyorum çünkü istediklerimi olduramıyorum. Payıma düşen icten içe kıvranıp dışarıya çıktığımda alabildiğine gülmek. Dünyanın en umursamaz en gamsız insanıymışsın gibi dolaşmak. Konu konuyu açınca gelecek planları kuruyor aslında hicbir sey istemiyorum artık. Sanırım annem olmasa yaşamak isteyeceğimi de sanmıyorum. Yine işte birileri üzülmesin ağlamasın diye bir avuç toprağa iki üç tahtaya sırtımı dönüyorum.Bir gün gerçekten sırtıma onlar değdiğinde hiç değmezmiş diyeceğim onlarca sey olacak kafamın içinde. Ve kandildeki mum sönecek. Son dualar son sözler eşliginde ugurlanacağım. En fazla üç gün konuşulacağım. Bunca satırdan bile haberdar olmayanlar için boşuna yaşamış olacağım. Beynimin arkasında yanan ateş, kafamın içinde toz tutmuş tonlarca cümle ve atmayan bir kalp ile artık yok olacağım. Ve bunları bile bile yine de kendime gelemeyeceğim. Çünkü bazı şeylerin vakti geçince heveste etmiyorsun. Okunmamış kitaplar,dinlenmemiş şarkılar, keşfedilmemiş sokaklar gibi olacağım..
·
29 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.