Entelijansiyanın dramı..
Yaşamlarımız, bu yüce anla buluşmuştu -beş bin yıldan yaşlı kutsal bir yer, birbirimize duydugumuz aşk, ışık, önümüzdeki devasa alan-ama yine de onu kavrayamıyor, içimize çekemiyorduk. Kendimizi içinde bulunduğumuz ana bırakamıyorduk. Onun yerine başka insanları özgür bırakmayı düşünmek istiyorduk. Onların mutsuzluğunu düşünmek istiyorduk. Kendimizinkini gizlemek için onların sefilliğini kullandık. Ve bizim sefilliğimiz, yaşamın bize sunduğu basit, güzel şeyleri kabul edip onlara sahip olmaktan mutluluk duymayı beceremediğimizdendi..
Sayfa 34Kitabı okudu
·
239 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.