İnsanın aşılması gereken bir varlık olduğunu söylemiş Niçe Amca. Bu kitapta da Ithiandr isimli bir su adamının hikayesini okuyoruz. Bu su adamı fiziksel açıdan insanı aşmış bir canlı. Belki de içsel gelişimin metaforu. Solungaçları var ve şu altında nefes alabiliyor. Ancak çıkarı için her şeyi yapabilecek insanların kölesi olmaktan kurtulamıyor. Roman bu yapısıyla hem insan yetersizliğini hem de insan açgözlülüğünü gözler önüne serip, bizleri düşünceye davet ediyor. Kendini aşamayan insan ne kadar zalim olabilir?
