175 syf.
10/10 puan verdi
Kitap ile ilgili edindiğim deneyimleri anlatmadan önce biraz yazar ablamızdan bahsetmek istiyorum ;
Ayşenur Yıldız, Niğde doğumlu. Lise eğitimini Konya’da tamamladıktan sonra Bursa’da İngilizce öğretmenliği olarak mezun oldu. Şu an burda ablamla birlikte ilkokul ortaokul İngilizce öğretmenliği yapıyor . Ablamla da 2-3 sene önce tanıştılar. Ablamın ısrarıyla (ben merdümgiriz bir şekilsiz olduğum için:} ) Ayşenur ablayla tanışma fırsatım oldu. İyiki tanımışım dediklerimden oda benim ablam. Bir önceki okuduğum kitabını da benim için imzalayıp ablama bana vermesini söylemişti…Daha tanışmamıştım bile ya çok mutlu olmuştum o gün :’)) (hizliresim.com/5e8neuk ) gerçi kitabı azcık gömmüştüm ama bende fazla fazla duygusal ve karma yüklü olayları kasamıyorum bünyem kaldıramıyor. Yazar ablam bir olayın tahlilini yapmadan başka bir olaya geçiş yaptığı içinde aslında, araya heyecan katmak istemiş sanırım. Ondan böyle oldu. Sevenler olur tabi ki zevk meselesi bu. Onun da incelemesini ekleyim buraya okumak isteyenler olur belkin; #172493494
⚬ ⚬ ⚬
Çocukken bir çoğumuz belkide hep hayal etmişizdir kocaman sobasız evleri, kendine ait bir odası, dolabı, hatta yatağı, bir sürü oyuncak bebekleri olsun falan. Elimizde olan şeylerin kıymetini geç olunca anlıyor insan. Bizimde hayatımız sobalı, dağlar arasında geçti. Çocukluk hayatım çoğunlukla yalnızlıkla ve televizyonla geçsede ablalarım abilerim kuzenlerim bide arkadaşlarıyla zamanımı dolu dolu geçirmeyi bildim. Arada oynadığımız oyunlar çingene (qereçîk) geliyor diye saklandığımız yerler, kışın dizlerime kadar gelen karla gidip mavi bidonu yarıp üzerinde kar keyfi yaptığımız, evde sol sağ düşman cephe diyip minderleri çekip evde ne kadar çorap varsa birbirimize attığımız ya da minderleri yapıştırıp boru diye içinden gidip çıktığımız, pikniklerimiz… daha önce bir tane bebeğim bile olmadı bende arkadaşımın bebekleriyle avunurdum sırf oynamak için oraya yanına giderdim. Tabi anneside var o ayrı… Kalabalık bir aileyiz ama o kalabalık o kadar çok şey öğretti ki hepimize. Yeri geldi eşyalarımızı paylaşmasını bildik yeri geldi zor anlarda birbirimize sahip çıkmasını bildik en kötü zamanlarımızı bile mizah yapıp güldük, birbirimizi incitmeden şakalaşmayı da bildik arada kavgalar da oldu çok geçmeden tatlıya da bağlamayı bildik yeri geldi başkalarına da sahip çıkmayı bildik başkası açken tokluk nedir unuturduk biz sabahları o bayram heyecanı, okulumda geçirdiğim anılarım saymakla bitiremem ki ben… tabi sonradan mütemadiyen sebeplerden dolayı taşındık ve işte bazı şeyler eskisi gibi olmadı. Çok şükür her şey bi şekilde yoluna giriyor da genede mazinin sana verdiği tadı vermiyor. Çocukluk bambaşka bir şey.
⚬ ⚬ ⚬
Kitabın içeriğini anlatmam ben. Ama kitapta geçen karakterde buna tam benzemesede onunda böyle bir hayatı var. “Kıymetini bilmediği bir hayatı.” Ama şanslı; başına gelen olaylar, mavi köşkte yaşadığı fantastik olayları sayesinde çok geç olmadan yaptığı hataların farkına varıp pişman oluyor. Bahar’ın yerinde olup geçmişçilik ve gelecekçilik oyunu oynayıp hani geçmişimi değilde geleceğimde bazı şeyleri değiştirmek için çok şeyimi verirdim.
⚬ ⚬ ⚬
Kitabın dili oldukça sade ve akıcı başta bazı yerlerine anlam veremesemde sonradan okuduğumda önyargımdan dolayı bende Bahar gibi pişman oldum. Sanırım zamanı gelene kadar bende çocuk gibi ebeveynlerimin benim için yaptıklarını anlayamacam. Benim adıma acı… Maceralı bir yazısı var okuyucuyu sanki orda ve kendisi yapıyormuş hissi veriyor ve bence hikayenin asıl olayı mavi köşk. Çok etkiledi beni orda geçen olaylar hiç beklemediğim bölümler okudum. Yazarın kalemini ben çok sevdim şahsen ve bir çocuk tiryakisi olarak her çocuğa okunması gereken kitaplardan biri. Ebeveynlerinin çocukları için kitap rafında bulundurmasını ve kendilerinin de okumasını tavsiye ederim. Bir sonraki kitabı 
Dünyanın Senaristi var okuma sırası onda.
Kapatmadan önce beğendiğim alıntılarımı da ekleyip öyle noktayı koyayım:
-#230127798
-#230128058
-#231411082
-#231455942
-#231470904
İyi okumalar dilerim.
·
102 görüntüleme
Yüreğine sağlık. Çok güzel inceleme olmuş canözüm.
Hele şu çocukluk dönemi, hatıralar. Beni benden aldı.
"Mazi kalbimdeki yaradır," diyordu bir yazar. Ben en çok çocukluğumdaki kalabalık aile ortamını özlüyorum. Belki de ondandır yalnızlığa kendimi kaptırmam. O eski tadı alamadığımdan mı, ya da o günlerin anısına sadık kalmak için midir bilmem.
💙
Çok teşekkür ederim canımın içi okuduğun için çok mutlu oldum okuyup yorum yaptığına hoşgeldin🥹💜😘
Çocukluk çok başka ablam yazar ne güzel de demiş ya… zamanın hızla gidip bize anıları bırakması belkide o anıları da zamanla silikleştirmesi canımı acıtıyor. Maalesef bazı şeyler eski tadı vermiyor her ne kadar güzel desekte ablam anılarla yaşamayı öğreniyoruz bizde şu anın bile bi anı olacağını bilerekten tabi…🍂
3 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.