"Kim bilir belki de insanın bunları anlaması için ağrıyan bir kalbe gereksinimi vardır." Kim bilir belki de. Zweig bana, benim ve diğer bütün insanların ne kadar da yatkın olduğunu hatırlatıyor. Kötülüğe yatkın. Günaha yatkın. Hataya. Ona buna şuna. Her şeye işte. Belki de Zweig'i anlıyorumdur gerçekten, kim bilir. Onu bunu aştı mı bilmiyorum ama beni çoktan aşmış gibi hissediyorum yatkınlığım. Allah bilir. İyileşmez yaraları deşmek gibi değil, merhem de olmuyor, başka bir his bu ama tarif etmek zorunda olsam . Ağrıyan dişi hissetmek derdim. Zaten ağrıyordur. Hissedersin. Zweig okumak bu bence. Öyle birşeyler. Bu novella da diğer tüm hikâyeleri gibi bir yerde yaşanması mümkün bir hikâye. Sevgi insanı rezil etmemeli. Ben bir tek bunu biliyorum. Birinin sevgisi ile rezil olmaktansa ölene kadar yalnız yaşamayı tercih edeceğim. Yalnızlığımın şerefini, kirlenmiş bir sevgiye değişmek istemiyorum. Kimse için duygularımı satmak gönlümden gelmiyor. Yapan yapsın. Yapıyorsunuz bu sporu ne diyeyim. Başka türlü düşünenlere saygı duymuyorum. İyiler de cennete gitsin.

Bir Kadının Yaşamından Yirmi Dört SaatStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2020127,8bin okunma

·

64 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seren