12 yaşında bir çocukken elime aldım 
Ölü Bir Kentin Morg Alfabesi kitabını. Rüya olarak başlayan hikaye bir otobüs içerisinde geçiyordu. Her durakta kahramanımızın ölmüş olan bir yakını otobüse biniyordu. 13 yıl geçmesine rağmen hala hayal meyal hikayesini hatırlıyorum. Yıllar geçmesine rağmen ne de güzel kalmış aklımda kitap…
“Ben hiç mutluluktan delirmedim ama delirmekten mutluyum. Herkes bana acıyor, asıl şizofrenin kendileri olduğunu bilmeden. Biliyorum çok çirkinim. Kentin içine girersem beni dışarı kusar. Oysa ben iç kanamalı bir hastayım ve kendime gölgesiz bir akşamüstü arıyorum.
Sürgün yayınlarımdan vurgun yemek hoşuma gidiyor her gece ölü bir kıza mektuplar yazıyorum. Fırtına yüklü gemileri kanımda yüzdürüyorum. Artık adımı unutmaya başladım. Ne mutlu...”
İçerisindeki hikaye ve şiirle sentezlenmiş bu kitaptan bir alıntıyı eklemek istedim…
·
40 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.