Bir süre, hiç konuşmadan gökyüzünü seyrettik. Tıpkı, bir önceki gün kopuk avizenin bıraktığı izi seyrettiğimiz gibi... Derin bir iç çekip, “Tavan manzarasından iyi, ha?” diye sordum.
“Gökyüzünün bir tavan olmadığını mı düşünüyorsun?” dedi kısık bir sesle. ‘Yanılıyorsun.”
“Gökyüzü dünyamızın tavanıdır geyiği mi yapacağız?”
Ellerini ensesinde birleştirirken, “Hayır,” dedi. “Dünyanın tavanı değil. Benim tavanım.”
··
1 artı 1'leme
·57 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.