İçimdeki kasvet, hayatımın göçtüğünü, zamanı kullanamadığımı, her şeyin boşa geçtiğini yineleyip duruyor; bu sabaha karşı, kendi yitik gençliğime, ortayaşlılığıma EYVAH ünlemini konduruyorum. Yarın, doğayla birlikte ben dirilemeyeceğim öyleyse niçin yaşıyorum? Hálá. Bu umutsuzlukla kime yararım dokunabilir ki?
Sayfa 137
·
27 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.