Covid-19 salgınının toplum olarak yaşattığı kolektif travma ile başa çıkmak kolay değildi. Kimi işsiz kaldı, kimi en sevdiklerini kaybetti. Depresyona giren onbinlerce insan oldu. Böyle bir durumla baş etmek için Spinoza’nın conatusu giriyor devreye. Herkes kendi conatus’u ile yani hayatta kalma çabası ile var oluyor. Çocukken bir kişi tarafından bile gerçekten kayıtsız şartsız sevilen bir bireyin travmaları atlatabildiğinden bahsediyor yazar ve uzanıp annemin babamın yanaklarından öpüyorum.
“mizahın en güzel taraflarından biri; rahatsız edici ve trajik bir durumu daha iyi yaşamamızı sağlamakla kalmaz, aynı zamanda arkadaşlık bağını ve toplumsal ilişkileri güçlendirir”
