Çok nahif bir inceleme olmuş, incelemeyi yazanın karakter yapısından olsa gerek. Hayatı yanlış anlaşılmalar yüzünden mahvolmuş birinin kaygılanmasından, korkmasından daha doğal ne olabilirdi ki...
Tecrübe ede ede öğrenmek, canı yanması pahasına da olsa. Ama bu tecrübeler öğrettiği gibi aynı zamanda güzele dair çok şeyi silip süpürmüyor mu ruhumuzdan? Acıyla tecrübe edilen öğrenilen her şeyin sonunda hevesler de kırılmıyor mu? Hayat bir daha istemeyi "İSTEMEMEYİ" öğretiyordu. Hissizleşiyorduk sizin deyiminizle...