Ataerkil bir ailede büyüdüm.
Evimiz gecekondu gibiydi. Tuvaleti dışarıda olduğundan geceleri tuvaleti kullanmazdım. Mümkün mertebe hava aydınlık iken o işimi görürdüm. Hayatım genelde bahçe önlerinde oynamakla geçerdi.
Okuldan gelirken arkadaşlarıma evimizi hiç tarif etmezdim. Veya başka evleri kendi evimiz gibi tarif ederdim. Alay edilecek veya ağızlarına malzeme konusu olmasından çok korkardım. Okulun en safı bendim belki!..
Nereye sürülsem, oraya gidecek tarzdı benimkisi. Bir öğretmenimiz vardı adı pekte önemli değil, okulda maç organize ederdi. Ben ve benim gibi birkaç kişiyi oynatmazdı o öğretmenimi hiç sevmedim. Nefret ederdim. Benimle alay eden arkadaşlarımdan sürekli nefret ettim. Bir sevgilim olmasını istedim hep. Okulun en güzel kızının ismi damlaydı. Birgün ona doğum gününde kolye yaptırdım. Ve yine utandığım için veremedim. Çocukluğumda söylediğim yalanlar beni hep mutlu ediyordu. O öğretmenim beni okul takımına iyiki almamış. Eğer beni alsaydı evimin bir köşesine çekilip o çok sevdiğim hikaye kitaplarını okuyamazmışım. Peki ya arkadaşlarıma bizim evimiz diye tarif ettiğim o güzel evler. Meğer o evde oturanların hepsi kiracıymış. Hemde çoğunun çocukları şimdi benim arkadaşlarım.Ben bizim o eski püskü evimize nasıl hayranmışım. Peki ya o damla!.. O kız ne oldu bilmiyorum ama şimdi çok güzel bir hayat arkadaşım var. İşte ben bu içe kapanıklığımı geriye dönüp sorgulayarak yenmeyi başardım. Şuanda yapmak istediğim ne varsa geçmişten içimde ukte kalmış arzularımdır. M.Tapmaz
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.