Duchamp, el emeği olarak sanatı değersizleştirirken düşünce olarak sanatı yükseltir, düşünce ise sürekli olarak ironi yoluyla reddedilir. Duchamp’ın görsel nesneleri, bir düşüncenin kristalleşmesidir, aynı zamanda bu düşüncenin reddi ve eleştirisidir.