Çocuk, Köstebek, Tilki ve At
İncelememe başlamadan önce tereddütte kalmıştım çünkü incelemelerin de "mükemmel olmak" zorunda olduğunu hissederdim. Bu sebeple, erteleme döngüsüne girmiştim. Döngüyü, kırmak güç oldu, ilhâm beklendiği anda gelmeyecekti ve ben ona gitmeye karar verdim. Hani bir şeyin doğrusunu bilirsin de, yapamazsın ya işte kitapta geçen bu cümle, zihnimde dönüp duran "mükemmel olmak zorunda değilsin, sadece başla," kavramını su yüzüne çıkardı. "En büyük yanılgı," dedi köstebek, "hayatın mükemmel olması gerektiğidir.
"Devam edebilmemiz için hepimizin bir nedene ihtiyacı var, seninkisi ne?" diyor yazar, bu soruyu hayatımızın bir döneminde cevaplamak için çaba harcarız. Bazılarımız şanlısıdır ki ne istediklerini neye ihtiyaçları olduğunu bilirler. Bilmek yeter mi insana? Peki geri kalanımız? Bazen de bu soruyu kulak ardı etmek zihinde geçici bir rahatlama sağlar. Özellikle hayatın inişli çıkışlı dönemlerinde. Hep kaçarız, ama neden kaçarız? Kendimizi bulamayacağımızdan mı yoksa bulmaktan korktuğumuz kişiyle yüzleşmekten mi?
"Sadece dışımızı görebiliyoruz, oysa hemen her şey içimizde oluyor." Nereye gidersen git, kiminle olursan ol zihnin seninle olacak. Sevgi ve değer görme hislerinin kendine ait olmadığını hissettiği zaman nasıl sevilir ki insan? Kendini sevmeyen, başkasını, hayatı, çiçeği, köpeği, kitapları sevebilir mi? Bence sevgi bir aidiyettir, insan öncelikle kendisine ait olmalı...
Hayat fırtınalı bir yolda yürümek gibidir aslında, inişler-çıkışlar, fırtınadan öğrenilecek, unutulacak şeyler... Kitapta herkesin farkında olduğu ama hayatında yer verme cesaretiğini bulamadığı noktaları, basit ve anlaşılır bir dilde anlatılmış. Zaten önemli olan da zor şeyleri basit anlatmak değil midir? İncelememi yazarın şu sözleriyle noktalamak istiyorum. "Bazen kalkıp devam etmek bile, cesurca ve muhteşem."
