Kimse durup dururken 'bu hale' gelmez. "Kimdi bu kadın? Kimin için dua ediyordu? Hangi ümitsiz tutku yüreğini sıkıştırıyordu? Bu tutku neden onu bu kadar yaralıyor, üzüyor ve sıcak, ümitsiz gözyaşları dökmesine neden oluyordu?" Ev Sahibesi acayip bir öyküsü Dostoyevski'nin. "...bu yaşam hakkında elbette bir şeyler duymuş ama onu hiç tanımamış ve araştırmamıştı; çocukluğundan beri kendine has bir tarzda yaşamıştı. Artık bu yaşam tarzının dışına çıkamazdı." Ordinov'un yapısı gereği tanımadığı yaşam ve 'yaşayanlar'la imtihanını anlatıyor. Emin olamamak berbat bir his. Hiçbir zaman emin olamamak, hiç kimseden. Kitapta dikkatimi en çok çeken şey, insanların genel olarak , bir şey yaşarken sonunu düşünüp düşünmemesine göre sınıflandırılabileceği. Tam olarak böyle yazmıyor tabi. Ben böyle yorumladım çünkü bana göre hisler aleminde tek gerçek bu. SON nedir? Benim sonumu öyle ya da böyle kalbim getirecek mesela. Ben o sonunu düşünmeyen mankafalardan oluyorum bu hesapta. Sonunu düşünen aklı selim insanlara hiç imrenmiyorum, öyle satılmışlık, öyle hesap kitap bana göre değil. "Kalbimi de bazı vefasızlar gibi satmadım." Bu cümleyi arasam bulamazdım. KALP ya kalp. Yüksek bir yere çıkıp avaz avaz bağırabileceğim tek kelime bu ! Kalbin sınırlarını bilmeden yaşamaya yaşamak denebilir mi? Ev sahibesinin gerçek hikayesini bilmiyorum çünkü her şey olabilecek şekilde havada bırakıldı. Ama umursamıyorum; olayı anladım. Hisleri. Ben böyle kitapları bıraksam düzelir miyim bilmiyorum ama en azından okudukça şunu anlıyorum: Yalnız değilim. Bu hisler gerçek, yüz yıl önce başka yabancı birileri tarafından olsun yaşanmış bir yerlerde. Vallahi bu dünyada yalnız olduğumu hissetmekten çok yoruldum. Ölüp gidersem pat diye bir tek buna üzülsün üzülen . Başka üzülecek bir şeyim yok... Hak etmediğim övgülerdense anlaşılmak isterim gittikten sonra. Yani seren yalnız yaşadı yalnız öldü ama kesinlikle içinde kimsenin bilmediği, anlayamadığı, hak etmediği hisler vardı desinler. Diyeceklerse. Fark etmez. Yalnız değilim. Kalbini satmayan birileri varmış, yaşamış. Mutluluğunu kaç paraya sattın diye soran çoktur ama hüznünü ne karşılığında satın aldın diyen pek azdır. Ben bu kitapta bunu okudum. Diğer öyküleri belki başka bir sefere idrak ederim, bu kez değil. Favorim: Ev sahibesi.

Ev SahibesiFyodor Dostoyevski · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 201110,3bin okunma

·

23 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seren