Kana doyamadılar; şiddet, kavga, kin, nefret bir türlü bitmedi. İnsanlardaki şu hırs, açgözlülük denen aşağılık huy yedi bitirdi tüm güzellikleri. En üstün sanarken kendilerini en kıymetsiz şeylere taptılar. Onlara ait olmayan şeyler için birbirlerini öldürdüler. Ölüp gittiler, uğruna birbirlerini öldürdükleri şeyler ise kaldı öylece. Ne de keyiflendiler uğruna canlar yaktıkları o önemsiz, yüce bir değer atfettikleri eşyacıklara sahip olunca. İnsan bu demek işte! Bir yandan zavallı, bir yandan kâinatın lideri. Aciz olmasına rağmen her şeye gücü yetebileceğini zanneden küçük bir insancık! Ve bir yandan hayalperest bir yandan ise hayal katili! Oysa Ne diyordu Yunus: "Bir avuç toprak, biraz da suyum ben; neyimle övüneyim, işte buyum ben." Uzaklaştık, çok uzaklaştık, sevgiden, merhametten, vicdandan, topraktan... Neleri kenara itiyoruz, nelere bağlanıyoruz, neleri bize ait olduğu sanısıyla benimsiyoruz? Gözlerimize de ne oldu bir anda?
·
32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.